Servalle in een notendop – Handboek voor handelaren, avonturiers en toeristen

Het is de stad waar het allemaal begint. Vertrek uit Servalle met slechts een sloep, een voorraad narwaltanden en marterhuiden en keer terug op een schip grootser dan de Behemoth zelf met gouden ankers, zeilen van zijde en een verzameling karaffen van vulkaanglas met daarin peperdure BorduVin vulkaan wijn.

Een fatsoenlijk mens bereikt Servalle via de Winterrivier. Allen die via andere wegen binnenkomen zijn trollen, narwallen of marters en zij zullen niet lang van de pracht van Servalle kunnen genieten. Narwaltanden en marterhuiden zijn gewild handelswaar in de steden langs de Winterrivier. Geen enkele jonge man zal een marter of narwal daarom lang in leven laten. Trollen komen slechts zelden de stad in. De smalle tunnels die de stad in en uit leiden naar het achterland zijn over het algemeen te klein om trollen door te laten. Als een trol er wel in slaagt de stad binnendringen geldt er slechts een advies. Ren voor je leven en hoop dat je een inktvis tegenkomt die goed met een glazen dolk overweg kan.

Bij aankomst in Servalle word je begroet door de golvende zijden zeilen van de drijvende paleizen van de gepensioneerden. Neem de tijd om je te vergapen aan de rijkdom die op deze schepen zichtbaar is. Relingen van glanzend ivoor, een kristallen draak als boegbeeld, en incahouten vloeren die zo hard glimmen dat je jezelf erin kunt spiegelen. En werp vooral ook een blik op de bewoners van deze schepen. Veelal zo dik dat ze met takels van hun schip worden gehesen en in bootjes door Servalle worden gevaren. Hun gigantische lichamen zijn gehuld in de duurste zijde en mousseline. Parels zo groot als duiveneieren glanzen om hun dikken nekken.

Overnachten

Eenmaal aangekomen in de haven zul je op zoek moeten naar een slaapplaats. Servalle biedt voor elke buidel een gepast onderkomen. Vergeet niet eerst naar een wisselkantoor te gaan voor parelmoer en schelpen. In de armere delen van de stad is dat het enige betaalmiddel dat geaccepteerd wordt. Een waarschuwing, blijf scherp tijdens de transactie. Handel drijven zit diep in de genen van iedere Servallaan en de onwetende reiziger is een gewillig slachtoffer van een voor de Servallaan erg gunstige (en voor de reiziger erg ongunstige) wisselkoers.

Voor wie grote hoeveelheden parelmoer kan missen, is een overnachting op het gigantisch drijvende hotel ‘De Wakende Inktvis’ een aanrader. Dit luxe, zes zeesterren hotel, heeft de beste kamers en service van de hele Winterrivier. Verwen jezelf met een kamer met een eersteklas waterbed, kussens gemaakt van baby pinguinghaaien dons, een tapijt zo dik dat je voeten erin verdwijnen. Een goedkoper alternatief zijn de prima hotels aan de haven. Voor een low-budget slaapplaats kun je terecht in de vele ‘brood en bed’ huisjes. Voor de lagere inkomensgroepen in Servalle, denk aan onsuccesvolle acteurs, gondelvaarders, hoertjes en ouderenverzorgers, vormt het openstellen van hun schamele onderkomens een welkome aanvulling op hun inkomen.

Vervoer

Je kunt je op verschillende manieren door Servalle verplaatsen. De meeste luxe manier is per privé gondel. Je gondelvaarder zal je, onderwijl liederen zingend, naar iedere plek in Servalle brengen die je maar wenst. Een goedkoper alternatief zijn de OV-boten. Voor nog geen twee schelpen kun je de hele dag op en af deze boten springen. Voor de echt arme sloebers is er altijd nog de benenwagen. Naast de kanalen bevinden zich smalle voetpadden met kinderkopjes. In sommige gevallen is lopen zelfs sneller. De inwoners hebben zelf diverse smalle wegen aangelegd waar geen kanalen lopen. De echte Servallaan weet moeiteloos zijn weg te vinden door het doolfhof van smalle steegjes en steile bruggetjes. Voor toeristen is een goede plattegrond onontbeerlijk. Koetsen of wagens zul je in Servalle slechts sporadisch tegenkomen, de padden zijn te smal en te onneffen.

Bezienswaardigheden

Het eerste wat je tegenkomt tijdens je tocht zijn de scheepswerven. Hier bestellen de pasgetrouwden hun sloep, boot, of schip, om de reis op de winterrivier te beginnen. Niet ver daarachter reizen grote koopmanshuizen op. Wit marmer, pilaren rijk begroeid met wijnranken en levensgrote beelden van de bewoners begroeten je in deze wijken. Hier woont de elite van Servalle. Hun levensstijl wordt gekenmerkt door eeuwige vetes met andere families, dagen durende feesten en het sluiten van (veelal dubieuze) handelsovereenkomsten. Naarmate je verder van het water afvaart of loopt worden de huizen al kleiner en verandert het marmer in simpel wit pleisterwerk.

In het hart van de stad bevindt zich de grote markt, het handelscentrum van Servalle. In deze gigantische handelsplaats, overdekt met haar glimmende gouden koepel, wordt alles verkocht wat je je maar kunt wensen. Neem uitgebreid de tijd om je te laten bedwelmen door de geur van de exotische specerijen uit Muhad Adir, te proeven van narwalbiefstuk of reuzengarnalen, en jezelf te verbazen over de scherpte en glans van de dolken en degens uit Incagrad. Sla ook het farmaceutische gedeelte van de markt niet over. Er zijn maar weinig kwalen die niet door een medicijn uit Servalle genezen kunnen worden. En ook voor allerlei andere ‘zaken’ zijn er voldoende poeders, pillen, zalven en elixers te vinden. Van uiterlijk veranderen, een gewillige bedpartner, uren lang genot, het is in Servalle allemaal te koop. Maar vergis je niet, alles heeft zijn prijs! En hoed je voor namaak!
Het wemelt hier van de bedienden die voor hun gepensioneerde meesters en meesteressen middelen tegen zeeziekte kopen. Maar zelfs deze middelen zijn vaak niet sterk genoeg om het oneindige verlangen naar de zee te kunnen temmen.

Een bezoek aan het Aquanon Grande mag ook zeker niet worden overgeslagen. In dit gigantische watertheater wordt de reis op de Winterrivier tot leven gebracht. Jong en oud zwijmelt weg bij de verhalen over verloren en gevonden liefdes, heldhaftige veldslagen en familie intriges. Voor velen uit de lagere klassen in Servalle is het een droom om acteur of actrice in het Aquanon Grande te worden. Degenen die de felbegeerde hoofdrollen weten te bemachtigen wacht eeuwige roem en duizenden aanbidders.

Niet ver van het Aquanon Grande bevindt zich het opleidingsinstituut van de wind en waterbezweerders: het Gilde der Windvangers en het Gilde der Watersplijters. Hier worden zij die aanleg hebben voor wind en watermagie opgeleid tot gediplomeerde wind en waterbezweerders. Na het afronden van de opleiding is een goed betaalde baan gegarandeerd. Ieder schip dat uit Servalle vertrekt heeft een wind en waterbezweerder nodig. De rivier is te onvoorspelbaar om zonder bezweerders ook maar een dag te kunnen overleven. Deze inkomensgarantie maakt de bezweerders decadent en arrogant. Voor de beste dames van plezier, nachtclubs en restaurants moet je dan ook in het gebied rond het opleidingsinstituut zijn.

Sla ook het casino in Servalle niet over. In dit gigantische gebouw bevinden zich fontijnen die metershoog spuiten, honderden kroonluchters, glas in lood ramen van gekleurd kristal en gouden toiletten. Gepensioneerde wind en waterbezweerder geven hier regelmatig spectaculaire shows. Op de binnenplaats bevindt zich een dierentuin waar werkelijk alle diersoorten van de Winterrivier te vinden zijn te bewonderen zijn. Een plattegrond voor dit gigantische gebouw zit in deze gids bijgevoegd. Vergeet deze niet, u zal niet de eerste toerist zijn die na maanden verward en uitgedroogd (door het speciale koeltesyteem) wordt teruggevonden.

Omgang met Servallanen

Servallanen, rijk of arm, zijn levensgenieters. Eten, drinken, de liefde bedrijven, handelen en ruziemaken, ze doen het allemaal met passie. Een Servallaan praat met zijn handen, schroomt niet om zijn stem te verheffen en behandelt je als een oude vriend(in) zelfs als je hem of haar pas de dag ervoor hebt ontmoet. Servalle is een maatschappij waar alles kan en mag (we raadden inwoners van Incagrad dan ook aan eerst onze speciale uitgave, ‘Hoe overleef ik in Servalle’, te lezen). De stad trekt dan ook allerlei mensen aan, arme gelukzoekers, rijke stinkerds die hun meest decadente wensen in vervulling laten gaan, artiesten, gepensioneerden die rijk en vermoeid terugkeren van hun Winterrivier reis, en wetenschappers die rijkelijk betaald worden door de farmaceutische industrie. In deze smeltkroes hoeft niemand zich te schamen voor wie (of wat) hij is.

Eten in Servalle

In Servalle kun je kiezen uit honderden, zo niet duizenden restaurants. Van decandent en luxe tot groezelig en goedkoop en alles daar tussen in. Sla vooral een van de vele visrestaurants aan de haven niet over. Hier kun je zelf je vis vangen in gigantische aquariums. Een waarschuwing, bestel nooit inktvis! Kleine inktvisjes zijn de huisdieren van Servallanen en de grotere exemplaren zijn kunstenaars in het jongleren met glazen dolken. Het eten van deze beesten is volstrekt onacceptabel.

 .

De vrouwelijke Adept contessa Guila di Carcassone houdt zich in Incagrad op. Zij is daar de matriarch, ze is natuurlijk wel incognito en noemt zich Helena. Dit is ter ere van het boek van Lenin de quetzal.

Doel van de maatschappelijke opbouw is dat iedereen gelukkig en tevreden is en dat ieder mens nuttig is en een volledig onderdeel van de maatschappij.

Je hebt als kind geen keuze. Van baby af ga je al het onderwijs in. Op je vierde wordt de beslissing genomen wat je groeirichting is.

• Maatschappelijke vorming / onderwijs:

4-6 jaar: algemene basisvorming: Voor iedereen gelijk, tot je zesde kan de richting nog aangepast worden. Dan wordt het definitief op je zesde.

6-10 jaar: basisvorming geënt op je vakgebied.

10-14 jaar: Specialisatie op je vakgebied.

Onder leiding van psychologen gaan ze daarna even back to basic. Het doel hiervan is dankbaar terugkomen met hernieuwde energie en de wil om aan de maatschappij bij te dragen. (Even stoom af laten. Beetje uit de band springen, spannend kampuitje.)

14-18 jaar: Diepere specialisatie plus afstuderen. Het afstuderen schept de verwachting dat de afstudeerder een uitvinding doet of een andere persoonlijke bijdrage aan het grote goed. Ze zweren dan ook de eed op het boek van Lenin.

18-22 jaar: Maatschappelijk sociale inzet vanuit je vakgebied – verzorging ouderen, leger, kindercrèche, daar ben je bezig in deze periode. Je wordt dan ingezet in een onderdeel waar je straks niet werkzaam wordt. Stel je vak is verpleging, dan loop je bijvoorbeeld stage in het leger.

Verbondenheid en samenwerking zijn het allerbelangrijkste. Uit onderzoek blijkt dat er elke 7 jaar een dip komt in de wil om te leren, de blokjes van vier jaar voorkomen die kleine inzinkingen waardoor iedereen toch wel weer tevreden blijft. Talenten zijn niet voor jezelf, maar voor de maatschappij. Zo kan iedereen studeren.

• Rechtssysteem:

Incagrad is een geweldloze maatschappij. Vanaf je geboorte word je al geïndoctrineerd in de traditie van het Boek.

Doodstraf komt bijna nooit voor en als het gebeurt dan betreft het met name handelaren die zich niet aan de regels houden.

De vrouwen beslissen wanneer er iets gebeurt op liefdesgebied. Er wordt niet getrouwd. Commune idee.

Sloten op de deuren bestaan niet, alles is gemeenschappelijk bezit, dus diefstal bestaat ook niet.

In de haven worden vreemdelingen verwelkomd met de regels, maar er is wel een flinke douane. Er is een enorme controlepost in de riviermond die van Utgard afkomt. Hier moet tol betaald worden en worden de dossiers van de reizigers al aangelegd.

Er zitten natuurlijk ook prostituees in de haven, bloedmooi en zeer kundig: De beste van de hele wereld.

Je mag als inwoner wel weg, maar dan moet je als je terug wilt komen opnieuw een test en een opleiding, je wordt dan hetzelfde behandeld als een vreemdeling die zich in de stad wil vestigen.

De doodstraf bestaat uit een dodelijke injectie voor de inwoners. Ter doodveroordeelden worden netjes verwijderd en bestaan niet meer voor de maatschappij. Ze lopen door de deur van nooit meer terugkomen.

Alle identiteiten wordt opgenomen in een archief. Met een speciaal document kan men door de stad reizen. Er worden schetsen van iedereen gemaakt. Vreemdelingen die de fout ingaan worden verbannen, als ze terug komen worden ze gedood. Dit gebeurt publiekelijk. De toegang van de grote haven is een poort die bestaat uit schedels van overtreders.

Huwelijken van buitenstaanders zijn ook nietig, echtelieden worden opgesplitst. Een buitenstaander die in Incagrad komt wonen krijgt een vaste begeleider en wordt langzaam in de maatschappij geïntegreerd. We hebben ze wel nodig, dus we maken het leuk voor de mensen om te komen. Er is onder gecontroleerde omstandigheden vertier. Er is een stadsdrankje waar je blij van wordt, het wordt met stoommachines volgens een geheim recept gebrouwen. Vanuit de hele wereld komen mensen om dit drankje te kopen vanwege de bijzondere eigenschappen.

• Gezin:

Bij zwangerschap krijg je vrij, je wordt deels ontheven uit je maatschappelijke verplichting. Bij zorg voor familie en andere naasten geldt dit ook. Het eerste jaar zorg je lekker zelf voor de baby als je dat wilt. De vader mag dit ook. De ouderlijke liefde is het eerste jaar heel erg belangrijk.

Er zijn geen gehandicapten. Mensen met een beperking, lichamelijk of geestelijk, hebben ook hun nut voor de maatschappij en krijgen ook een taak.

Als je ouder wordt worden je taken aangepast aan je omstandigheden. Zo blijft iedereen blij en gelukkig. Iedereen heeft zijn hele leven zijn of haar nut voor de maatschappij.

• Eenheid / gemeenschappelijk bezit:
  
  

Alles is publiek bezit en er zitten geen sloten op de deur. Iedereen heeft hetzelfde salaris. Kleding en voedsel krijg je uitgedeeld. (Basispakket).

Handel wordt gedreven met dat standaardsalaris en goederen, maar altijd voor de maatschappij, niet voor een persoon.

Sport en uiterlijk zijn toch belangrijk, want we willen een leuke stad met een mooie sfeer. Dit wordt gestimuleerd.

In gemeenschapshuizen ga je lekker eten en kleding halen/ruilen. Er zijn ook kapsters en visagisten aanwezig daar, want iedereen wil er leuk uitzien. De kleding wordt natuurlijk ook verhandeld met buitenstaanders.

Lijfgebonden dingen zijn wel persoonlijk zoals ondergoed en dergelijke. De rest deel je, je bent dat gewend. Er is ook veel kunst en cultuur. Publiek bezit natuurlijk, er is voldoende vrije tijd om ervan te genieten.

Alles wordt geëxporteerd, ook de kunst. De inwoners houden van genieten en laten het graag zien.

Deze ruige handelsstad met zijn ferme doch bloedmooie inwoners zal menig mannenhart (en dat van een enkele vrouw) sneller doen kloppen. Kou, grote haardvuren en een veerkrachtige mentaliteit kenmerken de stad. Wie arm is, kan morgen rijk zijn, en andersom. Men komt hier vooral om handel te drijven, maar vindt ook vaak mystiek, erotiek en verderf. (Bewoners uit Incagrad zijn gewaarschuwd: het is hier geen Utgrad!)

Zeven overlevingstips voor Utgard
Pas op voor sneeuwspoken: ga niet mee met de vrouw van uw dromen (tenzij dit een principiële keuze is)
Laat uw zwangere passagiers en zuigelingen niet van boord gaan
Laat u zich door meerdere partijen goed voorlichten over de actuele financiële situatie
Houdt u zich aan de muziekrestricties
Bemoeit u zich niet met discussies over de Legende
Ga niet eigenhandig op reuzenpinguïn- of gigantenjacht
Realiseert u zich dat prostituees kunnen bijten

De Legende van Behemotshoofd
De vroege nederzetting werd geterroriseerd door een bloeddorstige Behemot. Het kilometers lange monster verslond vissers met schip en al. De slachtpartijen waren alom bekend en handelaren lieten Utgard links liggen. Dit leidde tot grote nooddruft onder de jagers-verzamelaars: de eenzijdige voeding leidde tot ziekte en gebrek. Op een ijzige winterdag besloten twee broers dat de gemeenschap genoeg had geleden. Ze namen de gezinsboot van de oudste broer en voeren tot ontsteltenis van de dorpelingen het open water op. De oudste broer gooide steeds één van zijn kinderen overboord, de jongste broer hees de zeilen in de straffe poolwind. Zo bleven ze de Behemot voor. Toen de oudste broer het laatste kind in de muil van de Behemot had geslingerd, ging er een pijnscheut door zijn rug. Opnieuw stak zijn vrouw hem, opnieuw, en opnieuw: de laatste spruit was een liefdesbaby van haar en de jongste broer, het enige kind dat ze met blijdschap had gebaard. Vlak voordat de kaken van de Behemot dichtklapten, sprongen de geliefden op de oever. Halfdol door de smaak van het kinderbloed zette de Behemot de achtervolging in. Hij zette zijn klauwachtige vinnen in de berghelling, maar bezweek daar onder zijn eigen gewicht. De jongste broer werd bekend als de machtige krijger die het monster verslagen had en werd uitgeroepen tot hertog van Utgard.

In deze moderne tijd is het algemeen bekend dat Behemotten herbivoren zijn en het dus niet op mensen voorzien hebben. Utgardse intellectuelen hebben allerlei verklaringen bedacht om de Legende in stand te houden. Zo zou de Behemot per ongeluk een mens binnen hebben gekregen, en toen naar meer vlees gehongerd hebben. In een andere versie is hij behekst door een sneeuwspooksjamaan, die tijdens een heidens ritueel een bezwering van cirkels en streepjes in het lijf van het dier had gekerfd. Er bestaan tientallen versies van en toelichtingen op de ontstaansgeschiedenis van Behemotshoofd en Utgards beschaving. Onder het genot van een pul gegiste marmottenmelk twisten de Utgarders hier onderling graag over. Als buitenstaander doet men er echter verstandig aan zich niet in deze discussies te mengen.

Recente geschiedenis
Utgard groeide onder zes generaties hertogen uit tot de stad die het nu is: een degelijk handelscentrum waar van alles te koop is. De zevende hertog daarentegen was meer met zichzelf bezig. Naar verluidt was hij impotent, niet geïnteresseerd in vrouwen en een verwoed verzamelaar van fjórirslakkenhuizen, die tot vandaag de dag in Utgard staan. Het feit dat hij de zevende telg van de zevende generatie hertogen was, was ook niet bevorderlijk: voor Utgarders is zeven een ongeluksgetal. De hertog besefte dat hij zich als waardig heerser moest bewijzen en besloot een behemot te vangen. De enige gespotte behemot zat op dat moment echter bij Servalle, zo’n 30 jaar van Utgard verwijderd. Naar verluidt kreeg de hertog tijdens zijn omzwervingen met de behemot een band met het beest, en nóg minder interesse in politiek. Toen hij als stokoude man met de behemot in Utgard arriveerde, was hij in ieder geval niet in staat hem te doden.

Tijdens de wereldreis van de laatste hertog is de Schedelraad opgericht: een groep mannen en vrouwen uit de elite die samen de stad bestuurden. Na enkele jaren gebeurde er echter iets wat de geschiedenis van Utgard voorgoed veranderde: een ontspoorde merel (zie producten - gigantenbloed) ontdekte dat hij de stad in slaap kon zingen. Het zuideroog van de behemotsschedel fungeerde hierbij als perfecte klankkast. Toen de hardwerkende Utgarders acuut in slaap vielen, ging er van alles mis: de lichtgevende pinguïnoogballen ontdooiden en gingen aan, marmotten ontsnapten, etc. Sindsdien werd de tiran op zijn wenken bediend. In deze periode werd ook het torenpaleis gebouwd.

Om zijn macht extra te benadrukken, zong de tiran de behemot in slaap toen de laatste hertog deze naar Utgard bracht. In Servalle leidde deze actie tot grote problemen, omdat de behemot daar de vaarroutes kelpvrij hield. Een Servallaanse kapitein ondernam een queeste om het dier terug naar Servalle te halen (deels omdat hij een nobel man was, deels omdat zijn babybroertje ooit in Utgard was ontvoerd en een zieneres hem hier een geheimzinnige voorspelling over deed). Als oude man kwam hij in Utgard aan en ging op audiëntie bij de tiran om de behemot op te eisen. De eveneens stokoude tiran was onvermurwbaar, totdat hij zichzelf herkende in de rimpels van de kapitein… zijn broer. Huilend vielen ze elkaar in de armen, en de tiran snelde naar het oog van de schedel om de behemot wakker te zingen. Zijn lied begon krachtig, maar zijn hart kon de emoties niet aan. De noten gingen over in een doodsreutel en de tiran stortte uit het oog.

Twaalf keer raakte hij de rotsen, waarna hij als een bloederige hoop botten voor de voeten van een onschuldig mereltje neersmakte. Naar verluidt heeft datzelfde mereltje zich ontpopt tot de tweede tiran van Utgard, huidig heerser van de stad, bekend als heer Valdemar. Zijn talent om de meest afschuwelijke zaken lieflijk te doen klinken, is berucht. Zolang heer Valdemar een aangenaam leven kan leiden, heeft de bevolking weinig last van hem; de Schedelraad houdt zich, net als ten tijde van de eerste tiran, bezig met de dagelijkse bestuurszaken.

Tegenwoordig wordt de ontwikkeling van de merels nauwlettender dan ooit in de gaten gehouden. Degenen die verdachte trekjes beginnen te vertonen, worden preventief geëlimineerd.

Eten, drinken en overnachten
Alles wat ook maar enigszins eetbaar is, wordt door de Utgarders gebruikt: plantjes en diertjes (bijv. steenalgen, rivierkomkommers en zakpijpen) uit de rondom gelegen wateren, vogeleieren en marmotten groot als muskusossen die ook gebruikt worden om wagens en sleeën te trekken. Utgarders zijn meesters in het eetbaar maken de walgelijkste dingen. Producten die jarenlang onderweg zijn geweest, kunnen zij dus als vers op uw bord toveren (al oogt het misschien minder appetijtelijk). Maak uw wensen duidelijk kenbaar aan uw herbergier; de traditionele keuken valt bij vreemdelingen doorgaans zwaar op de maag. De lokale drank, gegiste marmottenmelk met een nagelpuntje gigantenbloed, moeten echte kerels wel geprobeerd hebben.

De stad kent vele herbergen in alle prijsklassen waar u kunt eten en/of slapen. In verband met de vluchtigheid van zakelijk succes heeft het geen zin hier namen te noemen. Laat u zich bij aankomst goed informeren door de havenmeester.

Vervoer
Utgarders houden niet van ‘stadse fratsen’. Alleen als er een zware last moet worden meegenomen, zullen zij gebruik maken van een kar of slee. De grote exemplaren worden door marmotten getrokken. Om niet fluitziek te worden (gek van het irritante gefluit van de marmotten), kunt u het beste gebruik maken van een gerenommeerd vervoersbedrijf en/of degelijke oorschelpen. Buiten de stad, landinwaarts maakt men gebruik van sleesleuven en touwbruggen van marmottendarmen. Men gebruikt voor de sleesleuven slechts een marmottenvel (of liftlat, zie hieronder).

Jagers en andere behendige lieden maken bovendien gebruik van ‘liften’: ze binden een lat onder hun voeten en laten zich voorttrekken door vliegende zeilen. Wilt u het ook eens proberen? Voor geïnteresseerde vreemdelingen worden in Sneeuwveld speciale beginnerslessen op ‘veilige’ routes gehouden. Dit is geen overbodige luxe, want jaarlijks vallen er enkele tientallen doden bij het liften.

Producten
De stad kent een aantal bijzondere lokale producten, die een belangrijk stempel drukken op de cultuur en politiek. De belangrijkste: sneeuwspookhaar, gigantenbloed en reuzenpinguïnogen.

Sneeuwspookhaar
De beruchte sneeuwspoken die in de omgeving van Utgard ophouden, hebben twee gedaanten: ’s nachts zijn zij volledig behaard. Wanneer de zon opkomt, verliezen zij hun lange witte haren en is hun onweerstaanbare erotische uitstraling genoeg om een volwassen man te gronde te kunnen doen storten. De haren van de sneeuwspoken blijven hangen in de schaarse begroeiing van de sneeuwvlakten: struiken met bladeren die zo scherp zijn als scheermesjes. Het haar werkt als een afrodisiacum, maar is zo sterk dat aanraking van een pure lok leidt tot een gewisse (doch goddelijke) dood. Na verloop van tijd verliest het haar zijn kracht. Het hoeft nauwelijks bewerkt te worden, hooguit wordt er één hele sterke haar verwerkt in bijvoorbeeld een laken of handschoen. Ook werkt het potentieverhogend: welgestelde oudere mannen draaien iedere avond een (enigszins uitgewerkte) haar om hun penis.

Reuzenpinguïnogen
Reuzenpinguïns, ook wel keizerspinguïns genoemd, kunnen tot ruim zes meter groot worden. Ze hebben bijzondere ogen waarmee zij in het donker kunnen zien. Al het licht dat overdag in de oogbal terecht komt, wordt daar op magische wijze opgeslagen en indien nodig uitgestraald. Ook na de dood van een pinguïn kunnen de oogbollen, - mits correct verwijderd, nabehandeld en tijdig ingevroren om lichtleegloop te voorkomen - als (buiten)lamp gebruikt worden. Des te groter en ouder de pinguïn, des te kostbaarder de oogbal, en des te gevaarlijker de klus om het bakbeest te vangen.

Pinguïnjacht is het typische zware vrouwenwerk van Utgard (waarschijnlijk omdat ze geduldiger en veel minder gevoelig zijn voor sneeuwspookhaarverslaving dan mannen, en voorzichtiger met de ogen omgaan). Een jachtgroep (‘blikvangers’) gooit een net, waarin sneeuwspookharen verwerkt zijn, over de pinguïn. Deze krijgt onmiddellijk bovennatuurlijke driften en begint aan zijn laatste, spectaculaire paringsdans. Dit kan minuten, maar ook dagen duren. Uiteindelijk valt hij uitgeput neer en geven de vrouwen hem een genadeslag met een knots.

Een gevaar voor de pinguïnoogbollenvangst is de schreeuw van de yeti of witte krijskrab, die de oogbollen tot slijmerige hoopjes reduceert. Vissers met deze bijvangst worden dan ook zwaar beboet, en de gemiddelde Utgarder zal dit veel voorkomende dier niet kennen. Werp eventuele yeti’s onmiddellijk in de soep. Bent u meer dan 7 mijlen van de kust verwijderd, dan kunt u ze ook overboord gooien.

Gigantenbloed
Gigantenbloed, doorgaans verhandeld in gekristalliseerde vorm, heeft een geneeskrachtige en stimulerende functie. Het helpt bovendien tegen de kou. De alchemisten van Utgard verwerken het op tientallen manieren. Het is het meest kostbare streekproduct.

Tevens heeft het de grootste invloed op het dagelijkse leven. Het wordt namelijk verkregen door een unieke jachtmethode: een speciaal opgeleide zanger zingt de gigant in slaap, waarna men (als een nietige steekvlieg) een beetje bloed kan aftappen. Het lied moet echter aan de nodige eisen voldoen: het moet gezongen worden door een raszuiver mens dat in volledige onschuld leeft, en de melodie moet nieuw zijn voor de gigant in kwestie.

De Utgarders noemen hun zangers ‘mereltjes’. Omdat raszuivere mensen zeldzaam zijn, worden de mereltjes vaak verkregen door ontvoering. Laat zwangere vrouwen en zuigelingen daarom nimmer van boord gaan (tenzij u hen juist wilt dumpen). De mereltjes worden in totale afzondering opgeleid op de Zangschool (het complex wordt ook wel Nootdorp genoemd), waar hun onschuld nauwlettend bewaakt wordt. De Zangschool heeft vooral interesse in jongetjes, omdat die minder emotioneel zijn dan meisjes.

Voor veiligheid van de jagers wordt muziek voor vermaak strikt gereguleerd. U dient de tijdens uw verblijf geldende regels nauwlettend op te volgen. Buitenstaanders worden doorgaans niet streng gestraft voor het neuriën van een onbekend deuntje, maar formeel kunt u hier de pletstraf voor krijgen!

Ten slotte: de kinderroof voor de Zangschool wordt gezien als noodzakelijk kwaad waar men niet veel aandacht aan besteedt. Op vrouwen- of slavenhandel rust wel degelijk een taboe. Dit vindt dan ook uitsluitend clandestien plaats.

Cultuur
Utgarders hebben een pioniersgeest en zijn trots op het feit dat hun stad een smeltkroes is. Dit blijkt ook wel uit het open gildesysteem van Utgard (tevens voortgevloeid uit het feit dat de juiste mensen op de juiste plaats de kans op overleven vergroten). Iedereen is welkom, mits hij hard werken kan en de Legende niet in twijfel trekt. Vanwege de grilligheid van de lokale economie liggen arm en rijk dicht bij elkaar. Daardoor gaan Utgarders, de kleine elite uitgezonderd, vrij gelijkwaardig met elkaar om (slavernij is taboe). Ze communiceren erg direct en hebben er een hekel aan als hun tijd verspild wordt. Wilt u afdingen, wees dan duidelijk over de prijs die u bereid bent onmiddellijk te betalen, en ga vooral niet uitweiden over uw armlastige familie, zoals u dat in Muhad Adir zou doen. In Utgard werkt deze tactiek slechts averechts omdat u niet serieus overkomt. Leest u ook zorgvuldig de paragraaf ‘betalen’!

Betalen
Utgarders betalen in ivoren munten: denten. Het materiaal voor de denten wordt uit Behemotshoofd gehouwen. Hoewel de Utgardse handelaren te boek staan als redelijk recht door zee, kunt u zich lelijk vergissen als u uw goud inruilt voor denten. Prijzen van producten en de koers van de dent fluctueren namelijk behoorlijk, afhankelijk van geruchten over de staat waarin Behemotshoofd verkeert. Laat u zich dus uitvoerig informeren alvorens goud te wisselen. Vanwege de economische instabiliteit zien Utgardse handelaren graag boter bij de narwal en is krediet een hoogst ongebruikelijk verschijnsel. Mocht er bij een grote transactie niet direct betaald kunnen worden, dan is het raadzaam om het openstaande bedrag in (verschillende soorten) natura schriftelijk vast te leggen (en wanneer en in welke soort of soorten natura de betaling dient te geschieden). Tip: al enkele decennia gelden tijgerklauwen als het meest stabiele product. Vertrouw nooit op lieden die uw investering vragen voor speculatie op de markt!

Vermaak
Utgarders zijn harde werkers, van oudsher gericht op overleven en dus niet erg verfijnd. Servallanen dienen zich voor te bereiden op een cultuurschok. Er is veel volksvermaak, zoals vertellingen en muziek bij de haardvuren van de herbergen. Door de beperkte toegestane melodieën zijn de Utgardse musici creatief met interpretaties en bestaan er meer soorten muziekinstrumenten en stemgebruik dan in Servalle (maar dat heeft misschien ook met de verfijnde smaak van de Servallanen te maken). Wanneer de marmottenmelk rijkelijk vloeit, wordt er hoofdzakelijk gegrunt.

Concerten in zalen kent men niet. Publieke executies van componisten van nieuwe melodieën komen nog het meest in de buurt: het nieuwe lied wordt in drie variaties gezongen en/of gespeeld, daarna valt er een gigantisch rotsblok op de ongelukkige schepper. Het spektakel wordt vaak aangekleed met optredens van andere musici die bekende liedjes zingen. Andere vormen van vermaak zijn spelletjes als gigantjeprik, vuurspuwerijen en darmdraaikampioenschappen. Culturele activiteiten van meer niveau worden als pure luxe ervaren en zijn alleen weggelegd voor de elite.

Uitzondering hierop het Midwinter Oogbal, waar men de langste nacht van het jaar viert. Alle bijna opgebruikte pinguïnogen worden dan in de haven opgehangen. Heel Utgard loopt uit om, begeleid door zachte achtergrondmuziek, te flaneren op de pieren. Het Oogbal is de perfecte gelegenheid voor jongeren om een huwelijkspartner te vinden. De traditie van het Oogbal is begonnen toen de eerste tiran de stad in slaap had gezongen en de complete voorraad oogballen zo goed als verloren was gegaan.

Nachtleven
Net als iedere stad heeft Utgard een rosse buurt. Door de sneeuwspookinvloeden zijn de prostituees bloedmooi, maar hun erotische magie werkt alleen bij mannen die ze zelf uitkiezen. Probeer voor het beste resultaat dus te wachten tot zij u zelf benaderen (tenzij het de vrouw uit uw dromen is, dan is het een sneeuwspook). Ze zijn uiteraard niet zo goed als de genotsdames van Incagrad, maar de verwerking van sneeuwspookharen in hun lakens en schaarse kledij maakt veel goed. Opgepast: een enkeling bijt.

Utgard is, door eeuwen van keiharde natuurlijke selectie, vrijwel geheel heteroseksueel georiënteerd. Dat wil niet zeggen dat men intolerant is, maar de gemiddelde Utgarder zal wel moeite hebben zich de mannen- of vrouwenliefde voor te kunnen stellen. Na enig speurwerk kan de anders georiënteerde bezoeker ook aan zijn trekken komen, maar wie een bruisende clubleven verwacht, zal van een koud oogbal thuiskomen. Utgardse vrouwen (en natuurlijk sneeuwspoken) vallen vaak op het wat donkerdere Servallaanse uiterlijk. Merels zijn dus populair, wat nog versterkt wordt door hun geïsoleerde manier van leven. Eventuele romances lopen steevast stuk op de psychopathische karakters van de zangers.

Bezienswaardigheden
Utgard is geen typisch toeristenoord, maar is op geheel eigen wijze indrukwekkend. Wie belangstelling toont, zal merken dat de Utgarders stiekem best trots zijn op hun stad en zijn eigenaardigheden. Behemotshoofd is de grote aandachtstrekker, verboden gebied en eigenlijk het beste te aanschouwen vanaf de Winterrivier. Ook Nootdorp, het domein van de Zangschool, is niet open voor publiek. Wel kunt u een wandeling langs de muren maken: op windstille dagen hoort u hier de toonladders van de Mereltjes. De haven van Utgard is in principe toegankelijk voor iedereen, en bij nacht hangt hier een feeërieke sfeer. Heeft u kans het Oogbal bij te wonen, dan is dit absoluut de moeite waard. De touwbruggen en sleesleuven bij Sneeuwveld, een jagersbasis enkele mijlen buiten de stad, zijn ook zeer spectaculair. Tegen betaling kunt u hier bovendien liftlessen (zie vervoer) volgen. Verder vindt u in heel Utgard fjórirslakkenhuizen. De restanten van deze prehistorische, vierarmige wezens staan nog altijd uitgestald in de straten van Utgard. Een enkele voerman gebruikt ze als wagen of slede, en er worden muziekinstrumenten van gemaakt.

Utgardse uitdrukkingen
Van een koud oogbal thuiskomen (teleurgesteld worden)
Uit het oog vallen (op gruwelijke wijze je verdiende loon krijgen)
Hoog van de toren zingen (arrogant en machtswellustig handelen)
Een Behemot naar Utgard halen (een zinloze actie ondernemen)
Aan de draad zijn (verslaafd zijn aan sneeuwpsookharen)
Te veel pinguïn in je net nemen (te veel werk ineens willen doen)
De beet moet naar de kont wezen (een vervelende klus moet zijn beloning waard zijn)
De zakpijp doet de narwal afslaan. (Grote beschikbare hoeveelheden inferieure waar doen dure waar soms in prijs dalen)
Men moet niet meer op zijn wagen laden, dan de marmotten kunnen trekken (niet meer willen doen dan mogelijk is)
Het oog wil ook wat (je moet zorgvuldig met je spullen omgaan om verspilling te voorkomen)
Steenalgje (muurbloempje, verlegen typje)
Een merel voor kapitein houden (niet doorhebben dat je in een hele slechte relatie zit - vrouwen)
Al te goed leidt tot bloed (vrouwen die te mooi zijn om waar te zijn, zijn sneeuwspoken)
Liefde maakt sneeuwblind (wie verliefd is, denkt niet goed meer na)

Verhalen van deelnemers

Santhir door Jannie de Zeeuw
Het sneeuwspookmeisje door Tais Teng
Paulo's eind door Marieke Frankema
Miléna, het havenhoertje door Astrid Lecomte
Verloren en herwonnen door Iris Versluis
Het recht van de sterkste – Muhad Adir - Jannie de Zeeuw
Marysa's val – Servalle- Marieke Frankema
Zilvertands onbehagen – Muhad Adir - Okke
Welkom, vreemdeling – Incagrad - Marie-José Jansen
De diepste verbintenis – Incagrad - Marie-José Jansen
De zachte hand – Incagrad - Marie-José Jansen

DOORGEEFVERHALEN

Afgezaagd – Servalle door Marieke-Tais-Alex
Als een Behemoth in de branding – Servalle -Iris – Simone – Marieke
Een koude ontvangst – Mahid Adir
De prins en de scheepsbouwer -Muhad Adhir door Jannie-
Haar als zilveren maanlicht – Utgard – Simone – Marieke - Tais
Valeria in rood – Incagrad  door Diana -
Waar de sneeuwbezweerders hun warmte vandaan halen - Utgard – Tais – Alex – Jannie

Een ontdekking die de wereld van Santhir kan veranderen,
een Muhad Adir microverhaal door Jannie de Zeeuw

De matheid in Santhir's ogen had plaats gemaakt voor verwondering. De eindeloze gangen achter de watervallen hadden hem deze keer naar een echte schat geleid.

De schittering, afkomstig van de boeg van een gigantisch witzilveren schip, deed de omliggende bergwanden in ontelbare kleuren uitbarsten. Honderden lichamen glommen van het zweet en bewogen zich ijverig tussen de bergen adamantium en stapels kristalhout door. Zijden zijldoeken werden bewerkt en meters tot touwen gevlochten sneeuwtrollenhaar werden omhoog gehesen. De jongen keek zijn ogen uit. Zoveel waardevolle spullen bij elkaar; wat een kans voor de roverszoon!

Santhir was een jongen van weinig woorden. Maar nu had hij reden om te spreken. Hij kroop achteruit weg van zijn uitkijkpunt, terug naar de nauwe opening in de rotswand. Pas toen hij weer rechtop kon staan, in de vertrouwde koelte van het labyrint, glibberde hij zo snel als hij kon terug naar huis. Nu zou zijn vader wel naar hem moeten luisteren.

Als jongste in het gezin had Santhir het flink te verduren. Maar met opgeheven hoofd onderging hij de meest vervelende klusjes, alsof hij zijn kans afwachtte. Zijn twee broers die veel ouder waren dan Santhir hadden hem vaak zitten jennen. Maar het stilzwijgen van Santhir werkte hen op de zenuwen en de laatste maanden negeerden ze hem volledig.

Er gleed een glimlach over het gezicht van Santhir en zijn ogen schitterden. Dit was zijn kans. Door de vondst van de schat – waarvan de werkelijke betekenis en de gevolgen van bekendmaking hem waarschijnlijk ver te boven gingen – kon hij zijn vader bewijzen een waardige roverszoon te zijn.

Santhir liet zich soepeltjes van een groot rotsblok afglijden, kwam stevig op beide voeten neer en zette het een stuk op een lopen. Zijn voetstappen echode door de grot. In zijn enthousiasme lette hij niet op, stootte zijn hoofd met een vaart tegen een stalactiet en viel morsdood neer.

Het Sneeuwspookmeisje,
 een Utgard microverhaal van Tais Teng

Het was de achtste nacht. Lers zat op de vensterbank, met zijn benen buiten het raam, en zuchtte. De poolnacht boven Utgard was gevuld met noorderlicht en twinkeloze sterren. Tussen die wapperende gordijnen van hitteloos vuur dartelden draken. Lers negeerde hen: zijn blik was op de tegenoverliggende oever gericht. Op het minuscule figuurtje waarvan Lers intussen elk detail kende.

Het sneeuwspookmeisje was zes dagen geleden voor het eerst zijn dromen binnengewandeld.
'Ik heet Yilore van de Eindeloze Rijpvelden,' zei ze. Haar stem klonk als de wind in de manshoge ijsbloemen langs de trap naar de ijsgiganten. Kil, poolkoud en tegelijk zo melodieus. Een ruk met haar hoofd liet haar zilveren lokken zwieren. `Vind je me aantrekkelijk?
'Je bent, je bent... beeldschoon,' stamelde Lers en meteen daarop dacht hij; ik stotter verdomme zelfs in een natte droom! En de ergernis was zo groot geweest dat hij bijna ontwaakte.
'Goed,' zei Yilore. 'Smacht naar me. Droom van je handen op mijn glinterende borsten. Hoe mijn lippen onder de jouwe zullen voelen, veerkrachtig als het vel van een huwelijkstrom en tintelend.'
'Wat wil je?'
Het sneeuwspook lachte. 'Jou. Ik wil je diep en hard in mijn lijf voelen tot ik ik het uitschreeuw van genot. Daarna zal ik je nek breken en al het bloed uit je aderen zuigen. Je botten pas in in elkaar als palen voor de wintertent die ik met jouw gelooide vel zal bekleden.'
'Je bent wel erg eerlijk,' zei Lers. 'Met jou door de sneeuw rollen, lijkt me heerlijk maar de rest bevalt me toch minder.'
'Het vrouwtje van de bidsprinkhaan verslindt haar man na de daad en ik heb nog nooit een sprinkhaan horen klagen.' Ze sloeg haar armen om hem heen, kuste hem. Hij kon haar opstaande tepels tegen zijn borst voelen schuren en het meisje was warm, goddelijk warm. Absoluut niet wat je van een sneeuwspook zou verwachten. Yilore rook naar de blauwe gentianen die aan de voet van de gletsjers groeiden, gentianen en okergeel mos.
'Ah,' grinnikte ze, 'je vind me dus toch aardig.' Ze streelde zijn penis. `Palen liegen niet en die van jou zou een walrus niet misstaan.'

Lers ouders waren nieuwkomers, volbloed mensen uit het verre Sevalle en door zijn ouders stroomde geen druppel sneeuwspokenbloed. Natuurlijk haalden de meisjes van zijn wijk hun elegante bleke neusjes voor hem op: dit was de eerste keer dat een vrouw hem wilde kussen, ook al was het maar in een droom..

Yilore liet zich op hem neer en begon ritmisch te bewegen. Ze had dit duidelijk eerder gedaan. Lers rug kromde zich als een dwergenboog en alle woorden woeien uit zijn hoofd weg. Hij kon enkel nog kreunen. Laat dit doorgaan, nooit stoppen. Nooit. Zijn vingertoppen werden zo gevoelig dat hij de poriën op haar witsatijnen huid kon voelen.
'Yilore, Yilore.' Haar naam ratelde in zijn keel en ze giechelde, beet speels in zijn oorlel.
Lers orgasme dreunde als een lawine door heel zijn lijf en liet hem slap als een kluwen zeewier achter.Yilore kwam overeind. `Dit was maar een droom, ' zei ze. 'Een doffe reflectie van de werkelijkheid. Als je me echt in je armen houdt...' Ze stapte achteruit en huppelde door het open raam weg over een sliert van noorderlicht.

Lers ogen sprongen open en hij zag haar op een sneeuwbank aan de andere oever staan. Het meisje wuifde, loste op. Lers knipperde met zijn ogen. Ik slaap nog half, maakte hij zichzelf wijs. Dat ik haar daar zag, dat was enkel een droomflard.
In de kamer hing de geur van gletjerbloemen en op de granieten vloer stonden voetafdrukken in rijp. De omtrekken van een oneindig bevallige meisjesvoet. En zijn linker oorlelletje klopte en bonsde.

De volgende nacht sloot hij zijn ogen in een vreemde stemming, een mengeling van doodsangst en gretigheid. Yilore verscheen niet in zijn dromen. Toen hij echter omstreeks middernacht opstond om in zijn plaspot te wateren, dwaalde zijn blik af naar het raam. Of dwalen was niet het juiste woord, een miniem rukje aan zijn wimpers, een zuigende druk op zijn oogbollen.
Aan de overkant van de Winterrivier stond een bevallig figuurtje. Ze wenkte hem, twee keer, drie keer en toen lagen de sneeuwbanken weer leeg en verlaten in het sterlicht.

Een week verstreek en onder Lers ogen verschenen grijze wallen. Elke passerende vrouw deed hem aan het sneeuwmeisje denken en zelfs de sneeuw onder zijn bontlaarzen knerspte bij elke stap haar naam uit. Dit kon zo niet doorgaan.

De bejaarde sjamaan Wulf vroeg een handvol ijswormeieren voor hij zelfs maar naar Lers wilde luisteren.
'Een sneeuwspook dus,' knikte Wulf voor Lers een woord kon uitbrengen, maar daar was hij ook een sjamaan voor. 'Ja , die dames zijn allemaal hoogst onbetrouwbaar. Geen haar beter dan lamia's en vampiers. Tuk op mensenzaad en bloed.' Hij wreef over zijn kale kanar, trok aan zijn grijze hangsnor en keek Lers toen recht in de ogen. `Wat is precies je klacht?'
'Ik ben bang dat ik op een nacht een kajak pak en naar de andere oever roei. Dan vermoordt ze me.'
'Na je de nacht van je leven gegeven te hebben,' zei de sjamaan. 'Geloof me, die meiden zijn heet en wat is er mis met een kort maar extatisch leven? Heel wat helden zouden geen seconde aarzelen als een sneeuwspook ze wenkte. Ze zag duidelijk wat in je, toch? Dat ze niet alleen je bloed maar ook je zaad wilde.'
'Ik ben geen held,' zei Lers. 'Ik heb niks tegen een lang en comfortabel leven. Als een schatrijke koopman bijvoorbeeld. De walrus die lui in de warme zon doezelt, met een maag voor zalmen, trek me meer aan dan een fiere veelvraat met een vacht vol trotse littekens.'
'Dat kost je dan nog twee handenvol eieren.' Wulf trok een lade open. 'Hang dit snoer met fossiele schelpen om. Zodra je haar stem hoort, zullen je voeten aan de vloer vastvriezen en kun je geen stap meer zetten. Dat zou genoeg moeten zijn.
`Bedankt. Je hebt waarschijnlijk mijn leven gered.'
'Het leven van een vadsige koopman.' De sjamaan snoof. 'Je begrijpt niet wat je mist. Als ik half zo oud als jou was, nou, dan wist ik wel.'

Die nacht wekte haar stem hem uit het diepst van zijn slaap. Ze sprak zijn naam uit en de klanken haakten zich in iedere winding van zijn brein, trokken hem rechtovereind in bed als een marionet aan onzichtbare touwtjes. Zodra zijn voeten de vloer raakten, waaierde een kring van ijs uit en vroren zijn voetzolen pardoes vast aan de tegels. Ze riep hem een tweede keer en Lers rukte zijn linkervoet zo hard los dat een reep bevroren huid achterbleef. Zodra zijn voet echter neerkwam, kitte het magische ijs hem weer vast.

Yilore riep hem een derde keer en toen verwoei ze tot een sneeuwvlaag.

'En?' vroeg de sjamaan de volgende ochtend toen Lers langs zijn altaar hinkte. 'Werkte het een beetje?'
'Ik vroor aan de vloer vast. Ik kon geen stap zetten.'
'Het blijft eeuwig zonde,' mopperde de sjamaan. 'Geen pit meer, die jeugd van tegenwoordig.' Hij liet het gordijn van zijn offerruimte achter zich dichtvallen.

Die nacht werd hij precies om middernacht wakker en lag hij met gespitste oren onder de wollen dekens. Buiten was het zo stil dat hij het noorderlicht kon horen suizelen en klikken. Niemand riep zijn naam. Om half een kon hij niet langer aan en stond hij en snelde naar het raam. Zijn voeten vertoonde niet de minste neiging aan de vloer vast te vriezen. Yilore stond aan de overkant van de rivier en haar zilveren haar golfde. Ze omhelsde Wulf, de sjamaan die blijkbaar toch minder bejaard was dan hij eruit zag.
Lers stommelde terug naar zijn bed, kneep zijn ogen stijf dicht. 'Je begrijpt niet wat je mist,' had Wulf gezegd. Het probleem was dat Lers dat nu prima begreep.

Later wordt Lers inderdaad een koopman, een koopman zo onbetamelijk rijk dat een van de zilverharige buurmeisjes ten slotte toestemt hem te huwen. Briget is beslist beeldschoon, voor een mens met niet meer dan een paar druppels sneeuwspokenbloed dan, maar ze haalt het natuurlijk niet bij Yilore. Nadat ze hem twee dochters en een zoon gebaard heeft, brengen ze nacht voortaan door in gescheiden slaapkamers.
Te middernacht kun je een olielampje in het raam van de meesterkoopman zien branden. Lers zit met zijn benen buitenboord in het open raam. Hij tuurt naar de verste oever en zucht, een zucht die helemaal uit de bodem van zijn lillende buik lijkt te komen.

Paulo's eind,
een Servalle microverhaaltje door Marieke Frankema

Het licht van de ondergaande zon twinkelt roze in het water van de baai. In de verte kun je de golven zien die zijn veroorzaakt door een grazende behemoth. Als je goed kijkt, kun je zijn vorm nog herkennen.
Van een terras verderop in de waterstraat klinkt muziek, verstoord door het geschreeuw van een omhooggevallen regisseur die zijn dag niet heeft.
Paulo heeft het allemaal al eerder gehoord. Hij sluit zijn ogen, leunt achterover tegen de zijkant van zijn gondel en laat zijn benen aan de andere kant over de rand bungelen.
Het leven is goed. De zon streelt zijn wangen en neus en kietelt zijn tenen.
Daar voelt het vreemd genoeg een beetje nattig.
Nog voor Paulo zijn ogen kan openen om te kijken hoe dat mogelijk is, sleurt een inktvis hem aan zijn voeten de diepte in.
Hij ziet nog net dat het dier helder geel is, de favoriete kleur van de familie Sillari, waar Paulo onlangs een akkefietje mee had over het vervoeren van een bijzonder rijke en vooral mooie klant.

Vlak voordat hij zijn bewustzijn verliest, verschijnt er een brede grijns op zijn gezicht. Hij heeft altijd geweten dat hij pas zou sterven als hij het beste meisje van Servalle had gehad. Als hij toen niet had volhard in zijn wens haar te vervoeren, dan zou hij zich nu niet tien meter onder water bevinden, maar dan had hij haar ook nooit bemind.
Haar beeld verschijnt op zijn netvlies.
 Hij sterft gelukkig.

Miléna, het havenhoertje,
een Incagrad microverhaaltje van Astrid Lecomte.

De steeg in het havenkwartier baadde in de gloed van zachtroze verlichting. De werktijden van Miléna waren ’s avonds en ’s nachts. Het was soms lastig met vriendinnen af te spreken Desalniettemin zou ze niet willen ruilen met hen. Een stukje vrijheid, weelde, aandacht en natuurlijk de seks, dat zou ze nooit opgeven!

De mooie blondine stapte het luxe etablissement, De Děvka in. Een dikke dame met een flink decoleté op vrij zicht tentoongesteld, stond achter de bar.

‘Goedenavond madame de Gruby.’

‘Milena! Meisje, kom binnen, kom binnen. Hij zit al een uur op jou te wachten, blondynka.’

Milena lachte madame de Gruby hartelijk toe. ‘Ja, vanavond is zijn laatste avond. Morgen varen ze uit. De maand is omgevlogen en ik heb niets te klagen gehad.’

‘Je zal hem wel gaan missen, meid.’ Uit een kast haalde Gruby de werkkleding en attributen van Miléna tevoorschijn. Met een harde klap zette ze een kistje op de bar.

‘De darovat, je giften, alles erin hè.’

‘Natuurlijk! Heb ik het ooit niet gedaan, soms?’ Miléna greep beledigd haar spullen bij elkaar en vertrok. Stomme dikke troela!

Een hoogpolig rood tapijt in de gang dempte haar voetstappen. Deze was niet geluiddicht te krijgen. Gekreun, gehijg en het zo nu en dan klappen van een zweep, waren de gebruikelijke nachtelijke geluiden. Milena was er aan gewend. Ze liep rustig door, de geuren en klanken in haar opnemend. Dé voorbereiding op een goede werknacht.

In een minuscuul ragfijn blauw kleedje, stapte ze met een verleidelijke glimlach haar kamer binnen. De kaperskapitein die haar al een maand bezocht veerde op. Hij klapte verrukt in zijn handen.

‘Miléna! Mijn schone verleidster. Bij de ballen van Madhi - bij de aanroeping van zijn god hief hij zijn armen demonstratief in de lucht- wat zie je er weer verrukkelijk uit vanavond!’

‘Heb je iets voor mij meegenomen?’ Ze boog diep voorover en gaf hem een kusje op zijn voorhoofd. De kapitein drukte zijn gezicht tussen haar borsten en snoof haar parfum op. Ze trapte hem zachtjes achterover op het bed en ging schrijlings op hem zitten.

‘Geef op piraat.’ Ze liefkoosde het enorme litteken op zijn wang. Blozend gaf hij haar een pakje.

‘Oh!’ Nu was het Miléna die verrukt keek. ‘Een ijspookhaar!’

Het kostbaarheid ging direct in het kistje. Deze maand was ze zeker nummer één! Geen hoer in Incagrad die hier tegen op kon. Helena zou trots op haar zijn.

De kaper greep plots haar arm stevig vast. Zijn gezicht stond ernstig.

‘Je moet met mij mee Miléna, je hebt het beloofd, ik heb je alles gegeven.’ Smekend keek de piraat het hoertje aan.

Natuurlijk had hij haar alles gegeven! Milena was niet de eerste de beste hoer van de havens.

‘Oh Shaitan, mijn kaperkapitein...’ Dramatisch wende ze haar hoofd af.

‘Je bent meer waard, mijn liefste. De gedachte dat er straks een andere vent jou..’

Genoeg nu !

Miléna kuste hem vol op de mond en scheurde zijn hemd open. Wat ze zag beviel haar allermeest. Ze hield van tanige kerels. Hoe meer littekens, hoe ruiger en dus des te beter.

Ze gaf de kapitein waar ze zelf al de hele avond zin in had, en hij lag al snel afgepeigerd te ronken. Zachtjes doorzocht ze zijn spullen, maar vond niks kostbaars meer.

Hij kreeg nog een klein kusje op zijn kruin, voordat ze vertrok. Op naar de volgende klant.

Lieve sukkel dat je er bent. Ja ze hield van haar werk!

Verloren en herwonnen
 een Servalle verhaal van Iris Versluis

Brizio haalde met een snelle beweging uit naar zijn tegenstander. Zijn korte zwaard suisde rakelings langs het oor van de gezette man. Brizio grijnsde. De man zette de aanval in. Hij stormde op Brizio af, zijn lange zwaard als een stormram naar voren gestoken. Met een soepele beweging ontweek Brizio het zwaard en gaf de man een flink klap op zijn rug. De man stortte neer op het dek, met als gevolg wilde schommelingen van de kleine boot waarop ze zich bevonden. Brizio greep de mast vast en stak met zijn andere hand zijn kromzwaard in de lucht.
  ‘De overwinning is nabij! Waar is mijn geliefde Allessandra?
   Het publiek begon luid te joelen toen Allessandra op een elegante boot het Aquanon Grande in kwam varen. De eerste klanken van het Brizio´s liefdeslied voor Allessandra galmden door het gigantische water theater.
   Brizio zong zijn lied vol overtuiging. Hij genoot van de reactie van het publiek, jonge meisjes staarden hem zwijmelend aan en bij de oudere dames kwamen overal zakdoekjes tevoorschijn. Aan het einde van het lied nam Brizio met een diepe buiging de staande ovatie in ontvangst.

Brizio bladerde door de stapel liefdesverklaringen die hij zoals altijd na iedere voorstelling ontving. Afzender Giorgia, afzender Giorgia, nog een van Giorgia. Hij zuchtte, die meid wist van geen ophouden. Hij gooide de stapel op zijn grimetafel, het beantwoorden kon wel tot morgen wachten. Vannacht was het tijd voor liefde en wijn.
   ‘Ga je mee naar de Rode Loper, een afzakkertje halen?’ Zijn tegenspeelster keek Brizio vragend aan.
   ‘Gaan jullie maar vast, ik kom later. Die knapperd daar wil graag een persoonlijke ontmoeting.’ Hij knipoogde terwijl hij in de richting wees van de jongeman die op hem stond te wachten. Zijn rijk geborduurde tuniek van groene stof verraadde zijn hoge afkomst.
   ‘Prima, zien we je later wel.’ Ze knipoogde terug. ‘Zo’n rijke vangst kun je natuurlijk niet laten wachten.’
   Brizio gebaarde naar de jongeman. ‘Kom, wees niet verlegen. Je huisintkvis kun je op het kussen naast die stoel neerleggen.’ Het groene beestje nestelde zich tevreden op het kussen terwijl Brizio de jongeman naar zich toetrok.

Brizio deed de deur van zijn kleedkamer op slot en groette de toneelmeester. Zijn voetstappen galmden door het bijna verlaten theater. De ziltige geur van het zeewater drong zijn neusgaten binnen. Het was een mooie voorstelling geweest, met een nog mooier einde. De rijke jongeman was tien minuten geleden vertrokken. Brizio wist niet eens zijn naam, maar dat gaf  ook niet. Dergelijke liefdes met jongemannen van goede afkomst konden maar beter geheim blijven. Heren van de rijke handelshuizen hielden niet van zonen die er relaties op na hielden met mannelijke acteurs ver beneden hun stand.
   De laatste zonnestralen van die dag wierpen een gouden gloed over de stad. Brizio kuierde op zijn gemak door de stille straten op weg naar de Rode Loper. Zijn adem stokte toen er iets rakelings langs zijn oor suisde. Een kreet weerklonk. Een dikke man viel voorover. Een pijl stak uit zijn rug. Rennende voetstappen klonken achter Brizio. Een man in het zwart gekleed rende hem voorbij, in zijn vlucht een boog voor de voeten van Brizio neergooiend. Brizio staarde een moment naar de boog. Wat was hier aan de hand? Hij vestigde zijn blik weer op de man. Deze probeerde overeind te krabbelen. De man keek hem opeens recht aan. Brizio keek weer naar de boog. Oh nee! Hij zette het op een lopen maar botste bijna direct tegen een agent aan.
   ‘Zo, een heterdaadje.’ De tentakels van de waakinktvis wikkelden zich strak rond Brizio’s lichaam.
   ‘Nee, dit is een misverstand, ik heb het alleen maar zien gebeuren. Iemand gooide die boog voor mijn voeten neer. Echt, u moet me geloven.’  Paniek overviel Brizio, dit kon toch niet waar zijn.
   ‘Natuurlijk jongeman, en ik ben de Matrone van Servalle. Kom mee, we gaan naar het bureau.’

 De cel waar Brizio in belande was warm en stonk naar zweet. Hij schopte tegen de tralies. ‘Auw!’ Die verdomde tralies gaven niet mee.
   ‘Wat een lekker ding is er nu in mijn cel beland.’ Brizio draaide zich om en keek recht in het blozende gezicht van een dikke vrouw. Ze was nog breder en vierkanter dan de gemiddelde stratenmaker in Servalle. ‘Kom maar bij mama.’ De vrouw likte aan haar lippen. Brizio drukte zich tegen de tralies aan, zover mogelijk weg van de graaiende vingers van de vrouw. Hij dacht koortsachtig na, hij was een acteur, hij kon zich hier wel uit praten.
   ‘Dat lijkt me geen goed idee mevrouw. Ik…uh’ Hij graaide naar het setje pillen in zijn zak. Hij had er altijd een paar bij zich. “Acteurs”pillen werden ze in de volksmond genoemd. Hij liet de pillen door zijn vingers glijden, vierkant en glad, tien minuten morsdood, klein en stroef, een onbedaarlijke huilbui, ovaalvormig,  drie uur lang een vreselijke ziekte. Mannagia! Waarom had hij juist nu geen Incognita pillen bij zich. Een uiterlijke verandering naar een lelijke oude man of puisterige puber zou hem bijzonder goed uitkomen. Die Incognita pillen waren ook zo verrekte duur. Hij haalde de ovaalvormige pil uit het zakje, dan maar een vreselijke ziekte. Hij wurmde zich langs de vrouw en draaide zijn hoofd weg terwijl hij de pil inslikte.
   ‘Zeg op, wat is er aan de hand?’ vroeg de vrouw.
   ‘Ik heb secumba, heel besmettelijk.’
   Ze deinsde een stukje naar achteren. secumba werd bij het minste lichamelijk contact overgedragen.
   Plots begon de vrouw te lachen. ‘Ik geloof er niks van, een groot acteur als jij met secumba? Laat me niet lachen, dat betekent het einde van carrière. Je bent een groentje, dat is het! Je voelt je ongemakkelijk met zoveel vrouwelijkheid in de buurt.’ Ter illustratie wiegde ze met haar enorme heupen. ‘Kom maar hoor, ik leer je de fijne kneepjes van het vak.’ Ze knipoogde en trok Brizio’s tuniek naar boven. Haar ogen werden groot toen ze de rode bulten op zijn buik zag. De pillen hadden hun werk goed gedaan.
   ‘Wat heb jij?’ klonk een vragende stem. Brizio en de vrouw draaiden zich beiden om naar de bewaker die plotseling voor de tralies was verschenen.
   Nog voordat Brizio kon antwoorden was de vrouw hem voor. ‘secumba, ongelofelijk, hè. Acteur Brizio Lorenzo heeft secumba.’
   De bewaker lachte, ‘een nieuwtje waar mijn vrouw van zal gaan smullen. Die doet niet liever dan roddelen over dit soort zaken.’
   Brizo greep in paniek de tralies vast. ‘Nee, alsjeblieft, houd het geheim, ik smeek je.’
   ‘En waarom zou ik dat doen jongen? Het spijt me voor je, maar ik ga mijn vrouw de avond van haar leven bezorgen.’ Met een brede grijns draaide de bewaker zich om en liep weg.
   Brizio zakte neer op het bankje in de cel. Zijn leven was in minder dan twee uur volledig verwoest. Als hij al uit deze cel kwam zou hij het lachertje van Servalle zijn. Zijn carrière naar de eeuwige jachtvelden, iedere hoop op liefde vervlogen.

Drie dagen en twee uur, zo lang had Brizio in de cel gezeten. Bij gebrek aan bewijs hadden ze hem vrijgelaten. Zodra hij twee stappen buiten had gezet was het gefluister achter zijn rug begonnen. De wijzende vingers, het gegrinnik, de quasi onschuldige blikken als hij terugstaarde. Na tien mislukte audities was de hoop dat hij ooit nog een rol zou krijgen in het Aquanon Grande ook voorgoed vervlogen. Zelfs voor ensemble rollen wilden ze hem niet meer. Waar had hij dit aan verdiend?
   Brizio deinsde achteruit toen er een mes vlak voor zijn voeten belandde.
   ‘Rustig maar!’ riep hij naar de woedend kijkende inktvis die tegenover hem stond. De grote, glazige ogen spraken boekdelen. Hou op met dat gepieker en speel! Brizio raapte het mes op en begon met de jongleer act die hij samen met Incto, zo noemde hij de inktvis, had ingestudeerd. Met het straattheater dat ze opvoerden verdiende Brizio nog een redelijke duit. En daarbij was, hoe triest ook, de gigantische inktvis zijn enige vriend.
   De zon was al bijna onder toen Brizio en Incto samen aan de haven zaten om hun schrale maaltijd te verorberen. De verdiensten waren niet slecht geweest, maar veel meer dan twee vissen voor Incto en een homp kaas met droog brood voor Brizio zat er niet in. 
   Brizio viel bijna voorover de haven in toen Incto wild met zijn armen begon te gebaren.
   ‘Wat heb jij?’ riep Brizio geërgerd uit. Hij staarde in de richting naar waar vier tentakels nu strak wezen. Een klein groen iets probeerde vooruit te komen in de golven. Brizio kneep zijn ogen tot spleetjes. Het leek wel een kleine, groene inktvis. Wat deed een gekleurde inktvis in dit gebied? Kleurinktvissen waren de huisdieren van de rijken, speciaal gefokt om te passen bij de huiskleuren van een handelsfamilie. Incto kon het geploeter van het beestje blijkbaar niet langer aanzien, want hij plonsde het water in. Niet veel later kwam hij weer boven met een klein, bibberend en druipnat groen inktvisje. Brizio vleide zijn jas over het beestje heen. Wat had hem bezield in de rivier te gaan zwemmen? Huisintkvisjes werden meestal schandelijk verwend en overal heen gedragen door hun baasjes en bazinnetjes.
    Brizio staarde een tijdje naar het inktvisje dat met zijn tentakels nu dankbaar Brizio’s jas om zich heentrok. Op de een of andere manier kwam de inktvis Brizio bekend voor. Natuurlijk! Hij stond abrupt op. De inktvis rolde van schrik naar achteren
   ‘Je bent de inktvis van mijn laatste liefde!’ Brizio herinnerde zich die avond maar al te goed, de jongen met zijn fijne groene kleding en groene ogen. Hij had een groen intkvisje bij zich gehad.
   ‘Je bent hier niet bij toeval terechtgekomen, is het niet?’ Brizio keek het beestje hoopvol aan.
   De inktvis stak een tentakel naar voren. Er zat een klein glazen flesje aan gebonden. Met trillende vingers maakte Brizio het flesje los en pielde het briefje eruit. Er rolde ook een rode pil uit het flesje. Hij begon te lezen.

Ik weet dat de roddels niet waar zijn. Gebruik de Incognita pil en onze huisinktvis goed. Wellicht zal ik je ooit weer in andere gedaante treffen.
Je liefde voor één nacht.

Brizio kon het niet geloven, dit was zijn kans! Incto zat hem vanaf een afstandje vragend aan te kijken, het groene inktvisje beschermend in zijn grote tentakels.
   Hij knielde voor Incto neer. ‘Drie dagen, Incto, drie dagen, dan zal alles veranderen.’

Het was gegaan zoals Brizio had verwacht. Twee dagen nadat Incto zich over het groene inktvisje had ontfermd waren de pamfletten overal verschenen. De familie Grenado was hun meest geliefde huisinktvis kwijt. De beloning voor de vinder bedroeg tweehonderd parelmoeren schelpen, genoeg voor een jaarvoorraad Incognita pillen. Genoeg voor een nieuwe identiteit voor Brizio.
   Brizio slikte de rode pil en bekeek zichzelf in een ton water. Zijn zwarte, krullende haar veranderde naar stijl en blond. Zijn bruine ogen verkleurden in een oogwenk naar grijs. Zijn jukbeenderen wat hoger, zijn neus wat groter, maar hij was nog steeds knap om te zien. Zijn onbekende liefde had een mooi uiterlijk voor hem uitgekozen.
   Met Incto en het groene inktvisje aan zijn zijde vertrok hij naar de familie Grenado. De vrouw des huizes deed zelf de deur open en barste direct in snikken uit. Nog geen vijf minuten later stond Brizio tweehonderd parelmoeren schelpen rijker weer buiten.
   ‘Kom Incto, er is vandaag een auditie. Het wordt tijd dat de mysterieuze blonde jongen, Benito Caravicia, zijn debuut gaat maken in het Aquanon Grande!’


Twee maanden later ergens bij een rijke familie in Servalle:
  
   ‘Ik begrijp het niet, Alonzo, Brizio kan toch niet zomaar verdwijnen. Hij was mijn alles, mijn grote liefde.’ Giorgia keek Alonzo met grote, vragende ogen aan.
   Alonzo legde liefkozend een arm om Giorgia schouders. ‘Ik begrijp het ook niet liefje. Maar probeer hem te vergeten, ik ben er toch?’
   Giorgia pakte zijn hand, ‘ja, je hebt misschien ook wel gelijk.’ Ze stond opeens resoluut op. ‘Laten we vanavond samen naar het Aquanon Grande gaan, jij en ik. Ik hoorde dat er een prachtig stuk speelt. Het wordt tijd dat ik verder ga met mijn leven.’
   ‘Wat een fantastisch idee. Ik haal je om zeven uur op vanavond.’
   Grijnzend liep Alonzo naar huis. Eindelijk was het hem gelukt. Giorgia, dochter van één van de rijkste families in Servalle was van hem. Bij de heilige Behemoth, wat had hij gebaald toen Giorgia als een blok voor die acteur Brizio was gevallen. Alonzo was in één klap van potentiële huwelijkskandidaat naar goede vriend gedegradeerd. Maar zijn slimme plan had niet beter kunnen werken. Brizio was niet alleen van moord beschuldigd, dat uilskuiken bleek ook nog secumba te hebben. En nu was Brizio van de aardbodem verdwenen, al twee maanden was er niets van hem vernomen. Het kon werkelijke niet mooier.

   ‘En liefje, vond je het mooi?’ Alonzo legde liefdevol een arm op Giorgia’s schouders. Gedurende heel de voorstelling had ze zitten stralen.
   ‘Het was prachtig. Dankjewel, nu kan ik Brizio vergeten. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn…’ Ze staarde een moment dromerig voor zich uit.  ‘Benitio Caravicia is mijn ware liefde, ik voel het in heel mijn lichaam.’
   Alonzo staarde Giorgia ongelovig aan, dit kon toch niet waar zijn…
  

  
Het recht van de sterkste – Muhad Adir - Jannie de Zeeuw

Muhad Adir was een schitterende stad met zijn wit bepleisterde huizen en gouden koepels. Maar deze oosterse Metropool kon Angélo niet langer bekoren. Simpelweg omdat De Winterrivier lokte.

Zijn halve leven had Angélo aan de lippen van zijn Grootvader gehangen en de reisverhalen van de oude man in zich opgenomen alsware ze van hemzelf. De andere helft van zijn leven bestond uit het eindeloze geklots van de rivier tegen de boeg van De Helena. Een goddelijker geluid bestond er voor hem niet. De reis - die pas acht jaar geleden in Servalle begonnen was - had Grootvader's verhalen nieuw leven ingeblazen en Angélo was vastberaden om De Winterrivier te temmen. Dan kon hij zijn belofte aan de oude man nakomen; zijn eigen kinderen en kleinkinderen verhalen over de wonderen en waanzin van De Winterrivier!

Zuba'ir spiedde vanaf zijn uitkijkpost naar het schip. Zo zag hij ze maar zelden. De Servallaanse zeelui liepen trots over het dek, zich bewust van alle ogen die hen nakeken. De vaandels waar het familiewapen op prijkte, wapperden onverschrokken in de wind terwijl de driemaster de haven uitvoer.

Een dag eerder had Zijne Koninklijke Godheid de Zevende Madhi van Muhad Adir, Zuba'ir ontboden. Er was een schip in de haven welke een uiterst interessante lading bezat. De Grote Madhi had zelfs een uitzonderlijk hoog bod gedaan voor het gekooide sneeuwspookmeisje, maar de kapitein zag het als een belediging om haar geschenk te verkopen. Geen enkel bod zou hoog genoeg zijn en daarmee basta.

Nu was het de taak van de edele Zuba'ir om De Helena in zijn geheel tot eigendom van de Grote Madhi te maken. Met een poel vol getrainde en aan magie onderworpen pinguïnhaaien moest dat geen probleem zijn. De Grote Madhi had niet voor niets om zijn diensten gevraagd.

Angélo zat in kleermakerszit op het dek en draaide zijn gezicht naar de zon. Met gesloten ogen genoot hij van de warmte op zijn huid. Hij voelde hoe het lied van Grootvader vanuit zijn diepste wezen opborrelde en zijn weg vond naar zijn lippen. Een stuk zalmtandivoor draaide tussen zijn vingers terwijl Angélo oude woorden prevelde. Zonder zijn ogen te openen, tastte hij naar zijn gereedschap. Kerf na kerf zag hij voor zijn geestesoog hoe het beeldje vorm kreeg. Een inktvis, natuurlijk, want die maakte hij het mooist.

Hij was nog maar net begonnen toen hij een schaduw over zijn gezicht voelde vallen. Geërgerd opende Angélo zijn ogen. Kapitein Giuseppina glimlachte naar hem.

'Ik zie dat je al weer aan de slag bent gegaan, Angélo. Mooi. Al jouw beeldjes zijn verkocht, weet je.'

'Hmmm.'

'Toch moet ik je vragen om je beeldhouwwerk nog even uit te stellen.'

De jongen fronste, maar zei niets. Angélo zag hoe de kapitein argwanend naar de haven keek, die inmiddels niet meer dan een speldenknop aan de horizon was.

'De reis loopt voorspoedig,' vervolgde ze. 'Iets tè voorspoedig naar mijn idee. Ik had meer tegenstand verwacht van ons aangekondigde vertrek.'

De vrouw keek Angélo nu indringend aan. 'Ik wil dat je bovendeks blijft en je ogen open houdt.'

Met een loom gebaar legde Angélo zijn spullen opzij. 'Goed moeder.'

Vijf zwartglanzende ruggen verschenen beurtelings aan het wateroppervlak. De pinguïnhaaien volgden het schip nu al anderhalve mijl zonder iets te doen. Maar nu werden de beesten wilder. Ze sprongen hoog op - alsof ze de situatie aan boord wilden inschatten - om vervolgens met een flinke klap in het water terug te vallen. Zo sierlijk als deze dertig meter lange beesten konden zijn, zo onbeholpen deden ze nu. En ze kwamen steeds dichterbij.

Angélo en de rest van de bemanning hadden hun positie ingenomen. Ze keken nat en wantrouwend naar de beesten, in afwachting van orders. Angélo wist dat de waterstraat vanaf hier smaller werd om vervolgens scherp zuidwaarts af te buigen. Een ideale plek voor moeilijkheden.

Zuba'ir stond op een klif, waar hij goed zicht had op de scherpe ronding van de rivier. Zijn armen hield hij gestrekt voor zich en met grootse bewegingen joeg hij zijn roofdieren hoog uit het water. Alles wat de glinsterende oogjes opvingen, werd in Zuba'irs geest opgeslagen. Hij koos zijn aanvalshoek.

Als waren ze één wezen, sprongen de drie pinguïnhaaien aan bakboordzijde hoog op uit het water. Maar deze keer niet zijdeling van het schip. Een enorme schok voer door de driemaster.

Bij de tweede schok hoorde zelfs Zuba'ir, die toch zeker een mijl verderop stond, het schip pijnlijk kraken. Zijn mondhoeken krulde. Er kon niet anders dan averij opgelopen zijn.

Twee harpoenen joegen dwars door de spetters, recht op de dichtstbijzijnde pinguïnhaai af. Maar de door magie beschermde dekveren werden nieteens geschampt. Ook een derde harpoen ketste af en verdween in de golven.

Aquarius, de waterbezweerder, had al lang geleden onder dwang van de kapitein, zijn onenigheden met Ventorian, de windbezweerder, laten varen. Ze hadden zelfs hun krachten gebundeld en waren inmiddels zeer bedreven in het oproepen van watermasten. Kolkend en briesend, rees er een enorme watermast op uit de rivier. Het kronkelde naar bakboord met als enige doel de aanvallers te verslinden.

Zuba'ir keek met ontzag naar de kolkende watermassa. Bezweerders die deze bijzondere combinatie van wind en water beheersten, zouden hem nog goed van pas komen.

De twee roofdieren aan stuurboordzijde reageerden op het bevel van hun meester en doken op de watermasten af. Met een reusachtige sprong botsten ze tegen de muur van water. Op dat moment schreeuwde Zuba'ir een krachtige spreuk en de kolon water spatte in miljoenen druppels uiteen.

Aquarius en Ventorian hadden geen tijd om zich te verbazen. Een derde dreun. Luid gekraak. Alom geschreeuw. De bezweerders haastten zich om een nieuwe watermast te maken, maar met schijnbaar hetzelfde gemak spatten de twee pinguïnhaaien erdoorheen.

Angélo was tot halverwege de middelste mast geklommen. Het gedrag van deze pinguïnhaaien was allerminst natuurlijk te noemen. En de watermasten hadden tot dan toe altijd met succes de roofdieren weten te verjagen. Angélo speurde de oevers af en zag zijn vermoedens bevestigd in de vorm van een wijdsgebarende figuur. Hij stond bovenaan een steile rotswand en had duidelijk zijn aandacht op hen gericht.

Kostbare seconden leken op eindeloze minuten. Eindelijk! De kapitein had Angélo zien zwaaien en ze seinde ten teken dat ze hem begrepen had.

Kapitein Giuseppina schreeuwde om boven het tumult uit te komen. ‘Ventorian, Aquarius,’ ze veegde het water uit haar gezicht. Ze zag hoe beide mannen houvast zochten aan de reling en haar vragend aankeken. ‘Daar, op die klif. Stuur er een watermast op af!’

Zuba’ir keek naar het tafereel beneden hem. Het zou niet lang meer duren voor hij zijn mannen het water op kon sturen. Grove stukken hout dreven al op de rivier en de eerste kisten lading zouden spoedig volgen. Tevreden veegde hij de zweetdruppels van zijn voorhoofd.

Maar zijn triomf was van korte duur. Voor hem rees een nieuwe watermast op en met oorverdovend geraas kwam het op Zuba’ir af. Zijn afwerende spreuken deden de kolk wankelen, maar niet versplinteren. Hij had de brute kracht van zijn roofdieren nodig, maar die bevonden zich te ver weg. Zuba’ir hief zijn arm en met een krachtige beweging stootte één van zijn pinguïnhaaien door het wateroppervlak, vlak naast De Helena.

‘Ongelooflijk,’ mompelde Angélo. Nog nooit had hij een pinguïnhaai zo hoog zien springen. De witte buik van het dier schuurde langs de reling die weerloos versplinterde. Het dek kraakte vervaarlijk onder het enorme gewicht van het roofdier. Het hapte wild om zich heen en vol afgrijzen zag Angélo hoe het beest een van de mannen verscheurde met zijn gezaagtande snavel. Pikzwarte ogen loerden rond en vonden doel. De nagels aan de zwemvliezen krasten over het dek en het dier glibberde op zijn buik richting de bezweerders.

Angélo liet zich uit de mast glijden en greep een ketting. In een poging de pinguïnhaai af te leiden, beukte hij met de ketting op de zwemvliezen. Maar dit leek het dier niet te hinderen.

Angélo schreeuwde naar Ventorian, welke zich voor een ogenblik naar het geweld achter hem omdraaide. Hij gilde. Op nog geen vijf passen afstand van hem hapte vlijmscherpe tanden rond in de lucht. Toen het dier een schrille krijs uitstootte, botste Ventorian van schrik tegen zijn collega.

Onafgebroken werd Zuba'ir gegeseld door de druppels van de watermast. Hij had de grootste moeite staande te blijven en was het zicht op het schip kwijt. Ineens zakte de watermast in elkaar en verdween in de rivier alsof het nooit had bestaan. De man schudde het water uit zijn haren en bekeek vlug de situatie. De onmiskenbare vorm van de pinguïnhaai kroop rond op het dek. Mooi.

‘Rustig aan liefje,’ gebood Zuba’ir zijn roofdier. In zijn geest doemde het beeld op van twee mannen die in paniek achteruit stommelden. Aan de kleding te zien waren het de bezweerders. ‘Jaag ze overboord, maar dood ze niet.’

De pinguïnhaai spande zijn spieren, maar werd overrompeld door de bemanning. Zuba'ir zag te laat hoe een net over het dier werd geworpen. Wind wervelde om zijn snavel en met een dikke ketting werd de bek voorgoed vastgesnoerd. Het beest spartelde om vrij te komen, maar daardoor kwam het verzwaarde net alleen maar strakker te zitten. De waterbezweerder boog een krachtige straal water naar het beest om zo de mannen te helpen. De pinguïnhaai werd onder luid geschreeuw van boord geduwd.

Zuba’ir vloekte luid. Deze klus begon uit de hand te lopen!

Angélo stond hijgend bij de gesneuvelde reling en zag hoe de pinguïnhaai naar de bodem zonk. De mannen om hem heen schreeuwden triomfantelijk, maar Angélo deelde hun vreugde niet. Er joegen nog vier van die monsters rond het schip en die zouden ze niet op eigen kracht kunnen uitschakelen. Angélo draaide zich om naar de brug en zag dat zijn moeder al naar hem stond te kijken. Ze knikte instemmend. Het was tijd. Deze ellende had lang genoeg geduurd!

Vanonder zijn shirt haalde Angélo een klein fluitje. Een hoog, voor mensenoren niet hoorbaar geluid sneed door lucht en water. Driemaal floot hij. Toen hief hij een gezang aan. Eeuwenoude magische woorden rolden over de rivier en zochten dansend hun weg. Ze paaiden en liefkoosden, smeekten en aanbeden.

Vier pinguïnhaaien zochten elkaar op, maakten vaart en stevenden nu op de gehavende kant van De Helena af.

‘Houd je gereed!’ werd er geschreeuwd over het dek.

De zwarte ruggen verdwenen onder water om meer vaart te maken. Voor een moment leek het doodstil te worden op de rivier. Niemand durfde geluid te maken en alle ogen waren op het golvende water gericht. Alleen het gezang van Angélo weerklonk. Oprecht en krachtig.

De gele snavels werden zichtbaar en met luid gespetter, sprongen de vier roofdieren uit het water. Iedereen zette zich schrap. Op dat moment steeg er een muur van water op, die de beesten uit hun koers dwongen. Een enorme Kraak rees op vanuit de diepten en slingerde zijn tentakels om de dichtstbijzijnde pinguïnhaai. Acht armen braken moeiteloos door de beschermende bezwering heen en vermorzelden het slachtoffer. De Kraak liet zijn prooi evensnel los als dat hij het gegrepen had. Pijlsnel zwom hij achter zijn tweede prooi aan.

Een luid gejuich steeg op van het schip, als om het machtige dier aan te moedigen.

Aquarius en Ventorian renden naar de brug, waar ze goed zicht hadden op de klif. Een nieuwe watermast raasde recht op de figuur af, die daar nog steeds met uitgestrekte armen stond. Eén pinguïnhaai deed nog een poging om door de watermast heen te springen, maar de Kraak plukte hem uit de lucht, nog voordat zijn snavel de eerste druppels hadden bereikt. De pinguïnhaai beet om zich heen en vond vlees. Met een ijselijk gefluit, verdwenen beide dieren onder water.

Zuba'ir was koppig en wilde zijn nederlaag niet toegeven. Te lang was hij blijven staan op de rots en de watermast had hem gegrepen. Hij tolde en tolde, wist niet meer van boven of beneden. Water en lucht beukten zijn lichaam en slechts op zeldzame momenten wist Zuba'ir kleine beetjes lucht naar binnen te zuigen. Het vocht wat ongewild mee zijn longen in kwam, bezorgde hem hoestbuien. Maar hoesten lukte niet. Het gevecht tussen inademen of uithoesten, maakte dat hij moest kokhalzen. In een wanhopige poging om uit de moordende greep los te komen, proestte hij een spreuk. Het tollen stopte abrupt en de watermast spuwde de man uit, alsof hij een bedorven narwal was.

Zuba'ir tuimelde enkele meters omlaag en kwam hard op de kiezels van de oever terecht. Hoestend en kokkend, draaide hij op zijn gekneusde zij. Het duizelde hem nog, maar het besef dat hij naar de bescherming van de struiken moest gaan, overheerste. Hij sleepte zijn lichaam weg van de rivier, zijn ontbijt vermengd met bloed op de kiezels achterlatend.

Angélo zocht ingespannen de rivier af. Een troebele substantie kleurde de voet van de watermast en Angélo had een bang vermoeden van welk waterwezen dat afkomstig was. Het ijselijke gefluit suisde nog na in zijn oren.

'Daar, bij de achtersteven!' De stem van de jonge matroos sloeg over van opwinding. Angélo rende over het dek om naar de aangewezen plek te kijken.

Nog geen twintig voet achter het schip verschenen grote luchtbellen. Direct daarop spatte de Kraak uit het water. Dreigend hief hij beurtelings zijn tentakels, welke vol bijtwonden zaten. Om hem heen zwommen de twee overgebleven pinguïnhaaien. Hun eens zo gladde verendek was flink gehavend. Ze vielen niet meer aan. Het gemis van opdrachten deed hen twijfelen en onrustig bleven ze rondzwemmen. Ook de Kraak leek af te wachtten, te zwak om beide jagers aan te vallen, te trots om te verdwijnen.

Angélo voelde zijn maag krampen toen de gapende wond op een van de tentakels even zichtbaar werd. Zijn Kraak. Zijn beschermer. Hij moest wat doen.

'De harpoenen, de netten! Doe dan iets!' schreeuwde Angélo. Al gauw suisde de eerste harpoen door de lucht. Andere mannen om hem heen stampten luid op het dek en schreeuwden en joelden en zwaaiden wild met hun armen.

De harpoen trof doel en boorde zich ditmaal diep in zijn slachtoffer. Hoewel de wond niet dodelijk was, krijste de pinguïnhaai onbedaarlijk. Toen ook de watermast hun kant op kwam, doken de pinguïnhaaien onder. De Kraak joeg hen nog enkele meters na, maar minderde al gauw vaart.

De handen van Angélo tintelden onder de aanraking van het weke vlees. De Kraak had op Angélo's verzoek een van zijn armen op het dek gelegd. Nu stond Angélo, samen met zijn moeder, rond de rauw opengereten wond. Angélo sloot zijn ogen en hief een gezang aan. Hij voelde hoe het zachte gefluit van zijn beschermer hem vergezelde in het diepste van zijn wezen. De magie van de Kraak stroomde door hem heen en gaven de oude woorden helende krachten. Beetje bij beetje sloot de wond zich.

Dankbaar boog Angélo zijn hoofd naar de Kraak, en iedereen die zich op het dek bevond volgende zijn voorbeeld. De enorme Kraak liet nog een keer zijn hoge gefluit horen en verdween toen weer naar de diepten van de rivier.

Vanuit het struikgewas had Zuba'ir het tafereel gadegeslagen. Vandaag was hij zijn meerdere tegengekomen. Grimmig besefte hij dat hij net zo goed had kunnen sterven, want in Muhad Adir wachtte hem geen ander lot.

De diepste verbintenis – Incagrad - Marie-José Jansen

Samora drukte het roze dekentje tegen zich aan en snoof de geur op. Vandaag was Santina’s eerste verjaardag. Tijd om te vieren kregen ze niet, want over een uur kwam de patrones haar al ophalen. Een jaar lang had Samora zelf voor haar dochtertje mogen zorgen, maar vandaag zou ze haar af moeten staan aan het patronaat, voor altijd. Santina zou opgroeien tot een mooie, jonge vrouw. Het patronaat zou haar opleiden tot het beste van haar kunnen en ze zou een waardevolle plek innemen in de maatschappij. Op een dag zou ze misschien zelf een dochter krijgen. Ze zou ook een jaar van haar baby mogen genieten en haar daarna verliezen.
Vanuit de box strekte Santina haar kleine handjes naar Samora uit. Haar lieve gezichtje lichtte op toen Samora naar haar toe kwam en haar uit de box haalde. Schatergelach vulde de lucht. Samora’s moederhart brak. Ze kon het niet! Ze drukte haar gezicht tegen haar dochters warme lijfje en barstte in snikken uit. Santina friemelde aan haar gezicht en trok aan haar krullen. De schaterlach had plaats gemaakt voor verbaasde geluidjes.
‘Je bent mijn kindje, mijn kleine meisje! Je bent toch veel te klein om al bij mama weg te gaan,je hebt mij toch nog nodig?’
Ze kuste de graaiende handjes en dacht koortsachtig na. Wat kon ze doen? Ze had altijd in de functionaliteit van de maatschappij geloofd. Helena had voor een welvarende, prettige stad gezorgd. Samora had nooit enige reden gehad om aan de matriarch of het Boek te twijfelen, maar ze had ook nog nooit eerder een kind gehad.
De bittere waarheid deed Samora duizelen en ze moest gaan zitten. Nog nooit had ze zoveel van iemand gehouden als van dit kleine meisje. Ze zou voor haar door het vuur gaan. Ze zou een draak doden om haar te beschermen. Ze geloofde niet in het hebben van bezittingen, maar haar kind afgeven aan de maatschappij druiste tegen haar moedergevoelens in.
‘Je bent van mij,’ fluisterde ze terwijl ze opstond. Ze maakte een bundeltje van wat kleren en het roze dekentje en liep met Santina op haar heup naar buiten. ‘Ik weet nog niet precies waar we heen gaan, kleintje, maar mama laat je niet alleen. Wij blijven altijd samen.’
Met een vastberaden trek om haar mond liep Samora richting het havengebied. Misschien kon ze aanmonsteren op een schip voordat iemand merkte dat ze weg waren. Misschien lukt het haar om de stad te verlaten. Ze moest het proberen. Voor haar dochter.

De zachte hand – Incagrad - Marie-José Jansen

Het immense plein stond vol mensen, maar je kon er een speld horen vallen. Alle ogen waren gericht op Helena, de geliefde matriarch. Met gesloten ogen leunde ze achterover in haar troon. Ook Marca hield haar adem in. Het ging haar door merg en been de geliefde moeder zo te kwellen met haar vreemde verzoek, maar ze moest het proberen. Helena zou het begrijpen, Helena hield van haar. Helena hield van hen allemaal. Zij was de heilige rots in de branding, de God op aarde voor iedere inwoner van Incagrad. Alles zou goed komen, Helena zou helpen, ze wist het zeker.
Helena opende langzaam haar ogen. Met een zucht stond ze op en streek haar gewaad glad. Bevallig schreed ze naar de marmeren trappen. Marca kreeg een brok in haar keel. Dikke tranen biggelden langs haar wangen. Toen Helena de trappen afdaalde was het alsof de zon zelf naar haar toe kwam. Nog voordat de matriarch haar in haar armen nam, barstte Marca in snikken uit.
‘Moedertje, het spijt me zo!’
Helena glimlachte minzaam. ‘Arm kind, wanhoop niet, iedereen twijfelt wel eens over zijn of haar roeping. Niemand neemt je dat kwalijk. Ik stuur je een week naar de Kluis van Modessa om even tot jezelf te komen en daarna ga je gewoon weer aan het werk.’
Er liep een rilling langs Marca’s rug. Haar verzoek werd genegeerd. Helena’s glimlach klonk niet door in haar stem. Marca keek op en kromp ineen onder de ijskoude blik van haar geliefde matriarch.
‘Maar, Moedertje..,’ begon ze.
‘Zwijg! Ik heb beslist. Je gaat naar Modessa en ik wil er verder niets meer over horen,’siste Helena Marca toe. ‘Er zijn geen andere opties, tenzij..’
De onuitgesproken woorden bleven in de lucht hangen. Helena keek veelbetekenend naar de Deur van nooit meer terugkomen. Marca volgde haar blik naar de rode deur. Iedereen die door die deur de tempel betrad, keerde nooit meer terug. Wilde Helena haar wegsturen?
‘Nee, Moedertje, alstublieft!’
‘De Kluis van Modessa, kind. Denk maar eens na over al het goede wat je mocht ontvangen en de ondankbaarheid die je getoond hebt. Denk maar eens na over wat jij kunt doen om dit weer goed te maken.’
Marca viel op haar knieën en kuste Helena’s handen. ‘Vergeef me, Moedertje, ik zal nadenken. Ik zal leren en goed doen. Ik zal het Boek opnieuw bestuderen en dan kom ik U eer bewijzen.’
Marca mediteerde een week in de Kluis van Modessa. Daarna keerde ze terug naar haar werkplek aan de brouwmachine. Ze sprak nooit meer over ontwerpen en verbrandde al haar tekeningen. De matriarch had altijd gelijk, dat wist iedereen, maar Marca wou dat ze zich wat gelukkiger kon voelen in het lot dat Helena voor haar beschikt had.

Welkom, vreemdeling – Incagrad - Marie-José Jansen

De hal waar alle vreemdelingen werden opgevangen was kaal en grauw. Als dit representatief voor Incagrad was, dan had Kali al spijt dat hij was gekomen. Moira drukte zich tegen hem aan.
‘Ik heb het koud. Ik dacht dat het hier zo’n paradijs was? De pracht uit de verhalen van grootvader heb ik nog niet echt gezien. We worden behandeld als criminelen.’
Kali sloeg een arm om zijn vrouw heen. ‘Het komt wel goed, lieve. Ze zijn gewoon voorzichtig met vreemden. Dat moet ook wel als ze hun welvaart in stand willen houden. Als de douane straks terugkomt met onze papieren, dan mogen we de stad in. Je zult de pracht wel zien. Ik ga direct werk en een woning zoeken. We krijgen hier een goed leven, let maar eens op.’
Hij hoopte dat hij gelijk had. Zijn vrouw geruststellen was één, maar hij moest het ook nog waar zien te maken. Wat als het allemaal tegenviel? Ze hadden geen geld meer om verder te reizen. Ze zaten vast in Incagrad en dat beviel hem allerminst.
Uren later kwam er eindelijk iemand terug met hun papieren.  Kali stootte Moira aan. Ze stonden op. De vrouw overhandigde Kali en Moira hun papieren en glimlachte vriendelijk.
‘Het is in orde, hoor. Jullie mogen je hier vestigen. Alles wordt momenteel in gereedheid gebracht. Ik wens jullie een mooi leven in Incagrad.’ De vrouw hief haar linkerhand en raakte haar voorhoofd aan. ‘Heil, Helena! Ik roep u aan, heilige matriarch. Bescherm uw nieuwe kinderen en zorg dat het hen aan niets ontbreekt.’
Moira keek Kali aan en trok een grimas. Hij knipoogde en kon een glimlach niet onderdrukken. De vrouw leek wat geërgerd, maar herstelde zich snel.
‘Komt u maar alvast met mij mee, mevrouw. Mag ik Moira zeggen? Ik begeleid u naar uw patrones.’ Ze keek Kali aan met een spottend lachje. ‘Voor u komt zo meteen iemand.’
Voordat Kali begreep wat er gebeurde nam de vrouw Moira bij de arm en liep met haar naar buiten. Moira wilde tegensputteren, maar de vrouw zei iets wat haar blijkbaar gerust stelde. Bij de deur draaide ze zich om en zwaaide vrolijk naar Kali. Hij bleef verbouwereerd achter.
‘Ze zullen wel wat vrouwendingen moeten regelen,’ lachte hij. Niemand lachte terug.

Enkele dagen later begreep Kali dat hij niet met zijn vrouw herenigd zou worden. Ze was weggebracht naar het noordelijke deel van de stad voor haar opleiding. Hij mocht daar niet naar toe. Hij zou haar maar afleiden. Met hem erbij kon ze haar roeping niet vinden. Haar patrones had besloten dat zij afzonderlijk van elkaar hun roeping moesten vinden en als die roepingen elkaar raakten kon het best zijn dat ze elkaar weer eens terug zouden zien, maar die kans was klein. Hun huwelijk was niet geldig in Incagrad. De bewoners waren wars van dergelijke verbintenissen. Iedereen stelde zijn of haar leven in dienst van de maatschappij. De matriarch, de patronessen en dat vervloekte boek van Lenin de quetsal bepaalden nu zijn leven. Kali vloekte zachtjes. Hij was maar een man. Daar werd minder moeite voor gedaan. Een patrones zou haar tijd niet verdoen om hem bij de hand te nemen. Hij werd te werk gesteld bij een grote loods waar stoomtreinen gerepareerd werden. Moira was voorbestemd voor verfijndere dingen. Hij zou haar nooit meer zien als hij niet zelf het heft in handen nam.

DOORGEEFVERHALEN:

Afgezaagd – Servalle door Marieke-Tais-Alex

In een regenton naast de villa van de Matron tuurde een glinsterend oog door een kier. Rico zat er nu al twee uur en had tot dan toe alleen een magere kat gespot, die hij de stuipen op het lijf had gejaagd door een golf water uit de ton te duwen. Op de stoep was er al niets meer van te zien; de zon was fanatiek vandaag. Rico vond het geen straf om tot zijn borst in het water te zitten. Af en toe dompelde hij zich zelfs met opzet even onder.
Maar nu was hij volledig gericht op zijn taak. Er was beweging in de tuin. Een man in een lange, zwarte jas was naar buiten gestapt en stond nu een paar meter voor de voordeur te wachten. Een tweede zou hem spoedig vergezellen, daarna zou de Matron zelf zijn huis verlaten.
Rico duwde langzaam het deksel van de ton en kaatste met een spiegeltje zonnestralen naar Mezzio, die verscholen zat in de bosjes verderop. Mezzio seinde terug, boodschap begrepen.
De tweede man verscheen, Rico zag zijn zwaard glinsteren in de zon. De man keek knorrig om zich heen. Rico slaakte bijna een kreet toen hij de man herkende. Hij wist zijn naam niet, maar zijn gezicht stond voor eeuwig in Rico's geheugen gegrift, sinds de avond dat deze man zijn vader, moeder en broer vermoordde. Hij schonk de man een hatelijke blik, liet het deksel weer langzaam zakken en keek verder door de kier. Een druppel gleed langs zijn slaap naar beneden. Was het gewoon water of was het zweet?
De Matron stapte naar buiten. Hij was dik als een varken en had ook dezelfde kleur. Zijn zwarte krullen waren perfect gekapt en zijn wandelstok had een knop van goud.
De drie mannen bleven staan bij de voordeur. Rico voelde een naar gevoel in zijn onderbuik opkomen. Wat was er mis? Waarom liepen ze niet weg?
Op dat moment kwam er een vierde persoon naar buiten. Rico's hart begon sneller te slaan. Het was een meisje, iets jonger dan hij, met glanzend zwart haar dat in lange pijpenkrullen over haar schouders hing. Ze was de mooiste die hij ooit had gezien, in een laag uitgesneden jurkje en laarzen met hoge hakken.
Het meisje knuffelde de Matron, stak vrolijk haar arm door de zijne en babbelde opgewekt terwijl ze naar het tuinhek toe liepen. Op de een af andere manier maakte haar dat alleen nog maar begeerlijker. Als ze van zo'n onmens kon houden, dan toch zeker ook van hem?
Rico voelde zijn hart bonzen in zijn keel en probeerde meer te zien door die kleine spleet tussen de planken. Hij baalde dat hij de regenton precies zo had neergezet dat hij vrijwel alleen de voordeur kon bekijken. Hij duwde zijn oog tegen de kier en kronkelde zich in allerlei bochten, maar ondanks dat zijn ogen pijn deden van het scheel kijken, verloor hij het gezelschap uit het oog. En hij wist wat er daar op hen wachtte. De Pafrem had het zelfs tot in de bloederigste details uitgetekend.
Ze zouden de drie eikenbomen passeren, eikenbomen die beslist geen eikenbomen waren en alleen maar op eikenbomen leken. Volgens sommige sjamanen waren ze afkomstig uit het Meer van Lamoral waar ze de zielen van zondaar in stukken reten en hun wortels met hun ectoplastisch bloed besprenkelden. Nog zeven stappen, zes. Hij schoot uit de ton omhoog als een hongerige pinguïnhaai die naar een zeemeeuw hapt. ' Kijk uit! Terug! Die bomen…'
 De dichtstbijzijnde eik zwiepte een tak omlaag die ineens klauwen had gegroeid en doorstak de eerste man en de Matron. De tak rechtte zich en ze zaten vastgestoken als twee spartelende kakkerlakken op een saté-prikker. De tweede man smeet het meisje opzij en de tak van de andere eik siste op een handbreedte over hen heen. De  hees zich overeind en hief een kruis op. Of nee , geen kruis, de Hamer van Thor en gesneden uit de teennagel van een gigant. ' Wees hout, stijf als hout!' brulde ij, 'zo bevelen de draken des hemels.'
 De eiken verstarden en hij kon hun angst voelen, hun afkerr van het ijs. Ze zouden zich na dat bevel niet meer durven bewegen en er alles aan doen om voor ordinaire eik door te gaan.
'Gaat het, papa?' zei het meisje en Rico's maag trok samen. Erger dan dit kon het int, geen tragedie kon het zich veroorloven zo'n smerig dilemma neer te zetten: de vader van zijn ware geliefde was de slachter van Rico's familie.
Rico stond in dubio. Wat moest hij doen? De jongedame, aan wie hij zijn hart verpand had, was niet zomaar iemand. Zij was de dochter van de Slachter. Haar hart veroveren zou niet gemakkelijk zijn. Tenzij…
Terwijl de boomtakken zwierden, zwaaiden en trokken, haalde hij zijn knapzak tevoorschijn en dook erin. Enkele oogknipperingen was hij weg van de wereld zoals een ieder die kende. Toen was hij terug, een lawaaiig, knetterend en ronkend gevaarte in zijn handen.
'Ooit zul je deze zaag, afkomstig uit een diep verleden van onze familie, kunnen gebruiken,'  had zijn vader, Lamorah hebben zijn ziel en zaligheid, gezegd. En nu, terwijl het afschrikwekkende ding rookwolken uitbraakte, stormde hij op de betoverde bomen af. Takken, zijn kant op zwiepend werden met een enkele houw kapot gezaagd en vielen stuiptrekkend op de grond. Hij sprong er overheen, zwaaide met het knetterende gevaarte en grijnsde zijn tanden bloot. Dit ging zoveel gemakkelijker dan hij had gedacht.
Net zo snel als ijstrollen wegrennen voor een dolle hond, zo weken de bomen achteruit toen Rico ze met de kettingzaag naderde. Het meisje staarde hem slechts in bewondering aan, terwijl hij boom na boom velde en zich er niet om bekommerde waar deze gevelde kolossen terechtkwamen. Huizen sprongen uit elkaar als miniaturen gemaakt van luciferhoutjes.
' Ik kom je redden, mijn liefste,'  brulde hij, overmoedig door hetgeen hij had weten te werkstelligen. Hij keek haar met een liefdevolle blik aan, voelde toen hoe iets hem op de schouder tikte en draaide zich vliegensvlug om. De behekste boom zou hem niet te pakken krijgen, hij…
De zaag rukte aan de kleding van De Slachter van zijn familie, hakte en beet in het lichaam van de man die verantwoordelijk was voor de dood van zijn familie. Hij huiverde en genoot tegelijk. Dit was te mooi om waar te zijn.
En dat was het. Want ineens werd de hemel duister en hoorde hij het klapwieken van draken. De wachters kwamen hen halen. Ze hadden verboden machines gebruikt en daarop stond de doodstraf.
'Geef me een kus en we zullen altijd samen zijn,'  riep hij naar het meisje. Omdat ze hem niet hoorde, drukte hij de zaag uit en propte deze snel in zijn knapzak. 'Kus me!'
En ze deed het. Geluk overspoelde hem. Ze stierven terwijl de draken zich op hen wierpen. De machtige wezens zochten naar zijn knapzak, hapten ernaar en vraten hen natuurlijk ook op.

Ergens, hoog in het niemandsland waar zelfs de driestste reiziger nimmer is geweest, deed een draak zijn behoefte. Het vroor vast in de eeuwige gletsjers van de hooglanden. Rico en zijn geliefde gingen nooit meer uit elkaar.

Als een Behemoth in de branding – Servalle -Iris – Simone – Marieke

Conzalo krabde op zijn hoofd. Hij had de Behemoth al zo vaak uit benarde situaties moeten redden, maar de situatie waarin het beest zich nu had gemanoeuvreerd was werkelijk ongelofelijk. Het belangrijkste handelskanaal van Servalle was volledig versperd. Sterke versmallingen voor en achter de Behemoth maakten dat het beest geen kant meer op kon. Conzalo draaide zich om richting de stad. De rij met schepen die achter de Behemoth vast was gelopen groeide gestaag. De wind voerde flarden aan van geschreeuw, gevloek en getier.
   ‘Als je dat beest niet binnen nu en drie uur hebt verwijderd laat ik hem in mootjes hakken! En jou erbij!’ Het rood aangelopen gezicht van Del Mercaci, de havenmeester, versperde Conzalo’s uitzicht.
    ‘Uiteraard, havenmeester.’ En hoe ga je dat voor elkaar krijgen, blaaskaak. ‘Mag ik u er wel aan herinneren dat de Behemoth onze waterwegen schoon graast.’
   ‘Dan kan me niet schelen!’ Rode vlekken ontsierden nu Del Mercaci’s nek. ‘Besef jij wel hoeveel geld ik nu misloop. Geen enkel schip kan de haven in of uit.’
   Conzalo zuchtte onhoorbaar. ‘Ik doe mijn uiterste best, meester.’ Het was dan Del Mercaci hem goed betaalde, maar anders…  
   Conzalo begon pijnzend langs de Behemoth te lopen. De wandeling was minimaal 5 km, dus hij had rustig de tijd om een nieuw plan te bedenken. Liters gladmakende zalf en een horde aan sleepboten hadden niet mogen baten. Het arme dier was alleen maar vaster komen te zitten. Hij keek omhoog, in de hoop in de lucht zijn oplossing te vinden. Energiedraken tuimelden speels door de lucht. Alsof ze spotten met de situatie waarin de Behemoth en Conzalo zich bevonden. De kracht van de draken zou Conzalo goed van pas komen maar helaas had een draak zich nog nooit om het lot van wie dan ook in Servalle bekommerd.

Al van verre zag hij dat de opstopping het uitje van de maand was geworden voor de bejaarde en volgevreten bewoners van Servalle. Ze waren uit hun schepen getakeld en op de kades aan komen rollen, blubberen en lubberen. Verveeld, haast apathisch, staarden ze naar het uitgeputte dier dat futloos wurmde en zware, klaaglijke kreten uitstootte.
God, wat haatte hij deze stad, de opgeblazen havenmeester, en al zijn bewoners. Het liefst zou hij de hele boel tot puin reduceren. Hij dacht aan het doosje dat hij jaren geleden gevonden had en dat nu in de zwaarstbewaakte ruimte van de stad stond. Bij het zien ervan waren zijn leermeesters jammerend op de grond neergevallen. Niemand, hadden ze hem verteld, wist precies hoe het werkte, maar de overlevering had wel geleerd dat dit soort voorwerpen bij verkeerd gebruik een draak zou aantrekken.
Conzalo beet grimmig zijn lippen op elkaar. Waarom ook niet? De Behemoth was toch al ten dode opgeschreven. Het beest langzaam in mootjes laten hakken was onmenselijk, en als die ramptoeristen een flitsend einde wilden, dan konden ze dat krijgen!

‘Het is belangrijk.’ De opwinding maakte het moeilijk om nors en een tikje ongeïnteresseerd te klinken, zoals je normaal tegen wachters zou praten. Wat een woest plan, wat een gevaar! Stel je voor dat het hem zou lukken! Hoewel er best doden zouden kunnen vallen – eigenlijk was het onwaarschijnlijker dat er geen doden zouden vallen – voelde het alsof hij op het punt stond de beste grap ooit uit te halen. Zijn mondhoeken krulden toen de wachters zijn papieren en verklaring accepteerden en hem voorgingen in het fort waar allerlei kostbaarheden en gevaarlijke spullen waren opgeslagen. Na wat een eindeloze wandeling met een eindeloze reeks afgesloten deuren leek, kwamen ze in de kerker waar de technologie lag opgeslagen.

De ruimte was groter dan hij zich ooit had voorgesteld. Overal lag troep, het leek of alle meuk van heel het universum hier verzameld was. Conzalo voelde de euforie van het binnenkomen als kaars doven. Hij had nog maar twee uur, en hij moest binnen die tijd ook nog terug naar de Behemoth.
‘Wat moet jij hier?’ Een bejaard mannetje kwam tussen de hopen puin tevoorschijn.
‘Je bent niet een van de wachters. En je stinkt.’
Het mannetje liep krom van ouderdom en zijn tanden waren zwart als de rugveren van een pinguïnhaai. In zijn handen hield hij een vreemd voorwerp, een soort lange buis met een verdikking op het eind. Hij richtte het uiteinde van de buis op Conzalo en kneep een van zijn ogen dicht. Conzalo had geen idee wat die buis voor moest stellen, maar goed kon het niet zijn.
‘Nou, vertel op, stinkerd, wat kom je hier doen. En geen kletskoek, dit ding maakt je dood voor je een kik kunt geven.’ Om zijn woorden kracht bij te zetten richtte hij de buis op de deur achter Conzalo en trok aan een klein metalen dingetje onder aan de buis. Een oorverdovende knal schalde door de ruimte, er was een flits en een projectiel suisde langs Conzalo’s oor, hij voelde de warmte ervan zelfs op zijn hoofdhuid. In de deur zat een enorm gat dat licht narookte.
‘Oké, moet je luisteren,’ zei Conzalo.
‘U,’ zei de oude man.
‘Goed. Luistert u alstublieft. Mijn Behemoth is vastgelopen in het handelskanaal en als ik hem er niet binnen twee uur uit krijg, dan hakt de havenmeester hem in mootjes. En mij erbij.’
‘Wat een stompzinnig verhaal,’ zei de oude man en hij richtte de knalbuis weer op Conzalo.
‘Nee, meneer! Het is echt de waarheid! Die Behemoth is mijn vriend! Hij mag dan wel zo stom zijn als het achterend van een narwal, hij verdient het niet om in mootjes gehakt te worden. Ik wilde… Ik wilde hem een genadige dood geven.’
‘Hoe dacht je hier dan een dood te vinden?’ zei de oude man. Hij klonk nog steeds op z’n minst wantrouwig.
‘Ik heb ooit een klein, zwart doosje gevonden. Iedereen was toen in rep en roer, schreeuwde over draken oproepen enzo. Ik dacht, als ik dat doosje kan gebruiken… Dan kan ik mijn Behemoth een genadige dood geven. Een drakendood is beter dan een hakkende dood.’
‘Jij doet dit voor een beest?’ De oude man keek Conzalo aan met een blik die het midden hield tussen ongeloof en walging. ‘Nou, dat vind ik best nobel,’ zei hij. ‘Ik geloof je en ik zal je helpen. Maar ik heb een beter idee dan draken inschakelen. Zwart doosje, pfff. Kom, stinkie.’

De oude man bleek nog behoorlijk fit voor zijn leeftijd en klom zonder al te veel moeite de vele trappen op, waar Conzalo op een gegeven moment toch echt kramp in zijn kuiten kreeg.
‘Niet stilstaan, niet stilstaan, we moeten dat beest redden, toch?’ De oude man liep door en Conzalo mopperde inwendig. Toch vertrouwde hij er op een of andere manier op dat deze rare oude man met zijn knalbuis iets voor hem kon betekenen.
De oude man nam hem mee naar een enorm huis in Servalle, dat Conzalo herkende als de academie voor water- en luchtsturing. Verschillende jonge mensen zaten bij elkaar in een salon op de eerste verdieping. Ze waren verdiept in papieren en geschrijf, sommigen merkten niet eens dat de oude man en Conzalo binnen waren gekomen totdat een van de meisjes begon te roepen.
‘Meester Luomo! We dachten dat u dood-’
‘Nu even niet Miri,’ zei de oude man. ‘Ik heb alle water- en luchtstuurders nodig om deze klus te klaren.’
‘Maar ons huiswerk…’ begon een klein mannetje met een enorme bril, die zijn papieren dicht tegen zijn borst gedrukt hield.
‘Rot op met je huiswerk, het is tijd voor wat praktijk!’ riep de oude man, die blijkbaar Luomo heette. ‘Dit is even belangrijker dan theorie. En laat je Meesters maar aan mij over, ik lust ze rauw.’ Luomo blikte even op zijn knalbuis. De meeste studenten hadden hun werk neergelegd en stonden klaar om te vertrekken, alleen brillemans stond nog in dubio.
‘Hoppa, Stinkie, breng ons naar dat beest van je.’

Zo kwam het dat een legertje water- en luchtstuurdstudenten naar de haven trok, onder leiding van Conzalo en Meester Luomo. Havenmeester Mercaci stond al klaar met zijn eigen legertje soldaten, allemaal bewapend met enorme hakzwaarden.
‘Stop!’ bulderde Conzalo. ‘Meester Luomo, doe uw ding! Behemothje, het komt goed.’ Hij schonk Mercaci een vuile blik terwijl Luomo zijn studenten opstelde.
De Behemoth kronkelde van schrik toen hij plotseling door het water werd opgetild en op een luchtgolf naar een breder deel van de Winterrivier werd verplaatst. Met een plons kwam hij weer in het water terecht, waarbij iedereen op de kade kletsnat werd. Conzalo rende meteen naar hem toe. De Behemoth maakte tevreden geluidjes nu hij niet meer vast zat in het kanaal en begon al aan een waterplant te knabbelen.
‘Zo doen we dat,’ gromde Luomo.
‘Meester Luomo, komt u nu weer terug?’ vroeg Miri.
‘Nee,’ zei de oude man. ‘Jullie nieuwe meesters zijn zo stom als het achterwerk van een narwal. Theorie, m’n reet. Ik ga terug naar de archieven.’
Hij zette zijn knalbuis tegen zijn schouder en wandelde weg. De groep studenten taaide ook langzaam af, het kleine mannetje met de bril liep het snelst van iedereen.
Havenmeester Mercaci stuurde zijn mannen met donderende bevelen naar huis en keek Conzalo nog één keer nijdig aan voordat ook hij, doorweekt en gefrustreerd, wegliep.
Conzalo grinnikte, keek hem na en keek toen liefdevol naar zijn Behemoth, die een paar slierten zeewier naar binnen zoog.
‘Volgende keer stelen we zijn laarzen en vreten ze op,’ zei hij tegen het beest.

Een koude ontvangst – Mahid Adir

El Boudifi zag Zilvertand in de golven van Winterrivier verdwijnen.  Bloed kolkte omhoog toen de pinguïnhaaien het lichaam van de kapitein aan stukken scheurden. Het meisje gilde en worstelde om aan El Boudifi’s greep te ontsnappen, totdat hij haar met de knop van zijn ponjaard op haar hoofd sloeg. Haar lichaam verslapte, zodat hij haar gemakkelijk aan boord van zijn feloek kon dragen.
    ‘Zeil de Profijt en onze feloek naar onze schuilplaats, bootsman. Ik ga mezelf liederlijk verpozen,’ schreeuwde hij over zijn schouder voordat hij de deur naar zijn kajuit opentrapte. Zijn piraten juichten hem toe. Inmiddels hadden ze de drankvoorraad van de Profijt ontdekt en hier en daar zag El Boudifi al enkele opgeblazen gezichten. Hij maakte geen bezwaar: de Profijt was een rijke buit en zolang bemanning zich met drank onledig hield zouden ze hem niet storen. De dochter van Zilvertand was een onverwachte bonus die het bergtrollenbloed in zijn aderen deed koken. Hij wilde zich verlustigen aan haar lichaam voordat hij haar aan zijn verwanten in de bergen zou verkopen.
    Hij wierp haar op zijn bed en scheurde haar jurk van haar lichaam. Het hulpeloze meisjeslichaam liet zijn bloed naar zijn onderlichaam stroomde, maar met een uiterste krachtsinspanning wist hij zich te beheersen, zette zich in zijn kapiteinsstoel en schonk zich een roemer wijn in. Het schenden van een bewusteloos lichaam had hem vroeger opgewonden, maar tegenwoordig stelde hij zijn genot zo lang mogelijk uit.

    ‘Waar ben ik?’ Kreunde het meisje. Ze wreef in haar ogen en keek de kamer rond. Een tijdje staarde ze El Boudifi alleen maar aan.
    ‘Dag lekker hapje.’
    ‘Klootzak.’ De toon van het meisje was koel, bijna te koel. Dat verbaasde El Boudifi, meestal gingen zijn buitgemaakte meisjes panisch schreeuwen of huilen. ‘Wat ga je met me doen?’ Weer die zakelijke toon. El Boudifi kreeg er de kriebels van. Hij was er nog niet helemaal uit of die kriebels hem nu meer of minder opwonden. Hij kroop op het bed naar haar toe. Hij knoopte zijn broek langzaam los en haalde zijn omvangrijke geslacht, een erfenis van zijn trollenvader, tevoorschijn.
    Het meisje bekeek nu haar eigen naakte lichaam. ‘Och ja, ik had het ook wel kunnen raden natuurlijk.’ Ze ging met gespreide benen voor hem liggen. ‘Kom maar op dan.’
   De pose die ze aannam was allerminst opwindend. El Boudifi knoopte zijn broek weer dicht. Zo was er niets aan, hij had niet voor niets gewacht tot ze weer bij kennis was. Hij wilde een lichaam dat zich uit alle macht tegen hem verzette. Dat schreeuwde laat me gaan, laat me gaan. En dan langzaam maar zeker zou hij dat lichaam breken, tot het helemaal van hem was. 
    ‘Waarom verzet je je niet?’ vroeg hij domweg.
    ‘Waarom zou ik, El Boudifi?’
    Op die vraag had El Boudifi eigenlijk ook geen antwoord. Hij begon door de kamer te ijsberen. Er moest toch wel een manier zijn om wat meer pit in dat kind te krijgen.
    ‘Je wilt een spannende nacht, toch?’ Ze keek hem nu vragend aan.
    El Boudifi knikte.   
    ‘Luister dan naar mijn voorstel.’

Hijgend plofte El Boudifi neer op de kussens. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Een vechtend lichaam maar dan zonder het panische geschreeuw of gehuil. Het meisje kriebelde door zijn borsthaar. ‘Was lekker he?’
    El Boudifi knikte alleen maar, hij kon nog geen adem vinden om een woord uit te brengen.
    ‘Zo en nu ga je mij je schip laten zien.’
    El Boudifi knikte weer. Wat een dom wicht was het geweest. Als tegenprestatie wilde ze alleen maar een rondleiding op het schip.

Onwennig liet hij de laadruimte zien en legde op haar verzoek uit dat zijn mannen zich daar voor een aanval verstopten. Hij voelde zijn lid met ieder woord verder verschrompelen. Een rondleiding, netjes uitleggen waar alles voor was… Hoe diep kon een piraat met trollenbloed zinken? Met afhangende schouders volgde hij het meisje naar het dek.
‘Waar is dit voor?’ Met een ijskoud gezicht pakte ze een touw beet waar een haak aan zat.
‘Daarmee enteren we schepen,’ hoorde El Boudifi zichzelf zeggen. ‘Kijk, je slingert hem door de lucht, en dan blijft-ie hangen achter…’
Zijn zin stierf hakkelend weg toen een van zijn bemanningsleden achter hem stond.
‘Wat is dit?’
‘Niks.’ Bij alle kielpokken! Waarom lukte het hem niet om dat schurftig stuk vreten af te blaffen, zoals het hoorde?
‘Hé, mannen!’ brulde de jonge piraat.
‘Nee, nee, laat nou maar…’
‘Bek dicht, impotente ouwe zeeslak!’
Met veel kabaal vulde het dek zich met aangeschoten tot ladderzat tuig. El Boudifi voelde het zweet prikkelend opkomen.
‘Onze grote leider weet niet meer hoe hij met vrouwen om moet gaan. Ik denk dat hij ook niet meer weet hoe hij de boel hier moet bestieren.’
‘Ja!’ riep een ander. ‘De drank is ook bijna op!’ Ontzette kreten volgden, snel aanzwellend tot woedend geschreeuw.
‘Bewijs maar dat je een vent bent!’ riep iemand.
‘Ja, maar…’
‘Zie je wel! Hij heeft zijn tijd gehad! Nu is het mijn beurt.’ De grootste piraat stapte naar voren en trok zijn zwaard.
‘Lieverd, wat gaat die meneer doen? Kun je dat even uitleggen, hoort dit bij de rondleiding die je me gaf? Of doen we weer alsof, net als in je kajuit?’ vroeg de dochter van Zilvertand zoetjes.
‘Ohhhhh!’ riepen de piraten ontzet. El Boudifi’s aanvaller zette door en ramde met kracht het zwaard in diens buik.
‘Als je een kerel geweest was, zou ik je uit je lijden verlossen,’ zei hij en spuwde in El Boudifi’s gezicht. Het enige waar El Boudifi nog aan kon denken, was hoe hij kon voorkomen dat hij in zijn eigen bloed verdronk. Zilvertands dochter gaf hem een ijskoude kus op zijn voorhoofd.
‘Dat is voor mijn vader, schatje.’ Het laatste wat hij zag, was hoe ze ongehinderd over de reling sprong.

De prins en de scheepsbouwer -Muhad Adhir door Jannie, Diana en Astrid

 ‘We hebben toch een probleem,’ zei de Eerste Scheepsbouwer, Halil Mufaro. Hij zat peinzend over zijn tekeningen gebogen en nam niet de moeite om Prins Madhimed aan te kijken. De oudste zoon van de Grote Madhi keek over zijn schouder mee. ‘De ijswinden zijn te ruw om te bedwingen. Er zijn ook periodes van luwte die weken kunnen aanhouden. Wat wij nodig hebben is een constante aandrijving voor het schip.’
     ‘Ik heb daar uiteraard ook over nagedacht, mijn waarde. Ik denk zelfs dat ik een oplossing heb. Het is een gewaagd iets, maar ach, daar draaien wij onze hand niet voor om.’
     Halil schonk nu zijn volledige aandacht aan de Prins. Wat kon deze knaap nu verzonnen hebben, dat hij – met zijn drie decennia aan ervaring – over het hoofd gezien zou hebben? ‘U maakt mij nieuwsgierig, heer.’
     ‘IJsdraken,’ zei de Prins zelfingenomen. ‘In de oude schatkamers van het paleis heb ik een aantal inheemse voorwerpen gevonden. Zwarte blokken, met kleine witte tekens erop. Ik had er één meegenomen naar de binnenplaats om het voorwerp beter te bekijken. Toen ik aan één van de vreemde knoppen draaide, kwam er een krakend geluid uit. Ik kreeg geen kans deze ontdekking met iemand te delen, want in een mum van tijd stortte een IJsdraak zich op de zwarte doos. Gele flitsen knetterden om mij heen en de IJsdraak verslond ze allemaal.’
De Prins keek zijn Eerste Scheepsbouwer aan, maar deze leek de bedoeling niet helemaal te begrijpen. Prins Madhimed onderdrukte een zucht en vervolgde veelbetekenend: ‘Ik heb nog wel een dozijn van die zwarte blokken.’
    ‘Mooi! Inderdaad een prima oplossing,’ knikte Halil. ‘Ik stel voor dat u de uitwerking hiervan coördineert.’

De Eerste Scheepsbouwer liet zich naar huis dragen. Tussen de gordijntjes van de stoel door staarde hij naar het dok, dat kleiner werd in het ritme van de stappen van de dragers. Zijn bouw, zijn project, zijn trots: het grootste ijsschip ooit gebouwd. En nu zou die blaaskaak van een prins een knetterende oplossing hebben bedacht voor de aandrijving. Mismoedig liet hij de gordijntjes terugvallen. Als het de prins lukte, zou zijn naam verbonden worden aan het schip, in plaats van Halils. Al zijn werk, voor niets! Jarenlange voorbereidingen, tekeningen, denkwerk, in één klap weggevaagd omdat zo’n jonge snuiter flitsen uit een zwart blokje wist te krijgen. Hij moest iets doen, maar wat?
    ‘Om te beginnen, lieve schat, stop je met piekeren. Laat je verwennen in de Hammam. Neem een massage, vraag een paar meisjes mee en stort je op hen.’ Wat klonk ze verstandig, zijn gesluierde. Halil Mufaro boog zich naar haar over. Haar ogen waren achter het gaas van haar burka nauwelijks te zien.  Wist zij welke uitwerking ze op hem had als ze zo sprak?
    ‘Ik wil die meisjes niet. Ik wil jou,’ sprak hij grimmig. Hij knielde voor haar neer en legde zijn handen om haar enkel. ‘Trek je burka op!’ beval hij.
    Ze lagen samen, zijn gesluierde en hij. Er was nog steeds geen oplossing voor de aandrijving, maar Halils gemoed was nu wel kalm.
    ‘Ik weet zeker dat je met een oplossing komt,’ zei ze. Haar gezicht was als altijd bedekt. ‘Wat had je eigenlijk zelf voor de aandrijving bedacht?’
    ‘Zeilen.’
    ‘Dat is toch prima?’
    ‘Op zich wel. Maar de winden zijn onbetrouwbaar.’
    ‘En het systeem dat de Prins heeft bedacht? Is dat betrouwbaarder?’
    Het duurde even. Vast door zijn orgasme. Opeens viel het hem in.
    ‘Ik heb een idee!’
    Ze kwam overeind en streelde hem. ‘Ik wist het. Ik wist dat je iets zou bedenken,’ zei ze. En haar woorden en handen maakten hem weer fier.

Laat hem een demonstratie geven, had ze gezegd. De volgende morgen had de garde van de Prins zich verzameld rond het IJsschip. Smalend stond de jonge snuiter naast zijn kostbare waar. De eerste zoon van de Madhi liep met een theatrale tred om de zwarte doos heen. Halil Mufaro verborg zijn woede.
‘Prins, toe, laat ons niet langer in spanning.’
Prins Madhimed pakte een van de zwarte dingen op en draaide aan een knop.
De menigte hield zijn adem in.
Niets.
Verwoed draaide de prins aan een andere knop. Hoe de knaap ook draaide en trok, de hemel bleef blauw. Geen draak te bekennen. Woedend gooide Madhimed de zwarte doos op de grond. Het ding begon te kraken en te piepen. Een zachte zoem, dat al snel aanzwelde tot een oorverdovende herrie. De mensen hielden hun handen voor hun oren en vrouwen gilden. Uit het niets dook er een draak naar beneden en verzwolg het zwarte lawaaiding. Zo snel als het beest was verschenen, zo snel was hij ook weer verdwenen. De zwarte doos lag als gesmolten ijs naast het schip. Wonderwel was het schip zes meter vooruit geschoven. Zes meter! Mufaro was onder de indruk. Misschien was het toch niet zo’n gek idee. Het moest echter wel beter uitgewerkt worden. Want op deze manier was het oncontroleerbaar. De eerste Scheepsbouwer
zocht de prins. Madhi’s zoon had dichtbij de aanval van de draak gestaan. Te dichtbij bleek. Een hoopje as en enkele botten bleek alles wat er nog over was van het Koninklijke bloed.
Halil Mufaro grijnsde, hij was verlost van die bemoeial en hij had direct zeggenschap over die magische dozen. Het zou wat mannen kosten, maar dan had hij de oplossing gevonden voor de aandrijving. De Madhi zou hem rijkelijk belonen!



Haar als zilveren maanlicht – Utgard – Simone – Marieke - Tais

Bjorn schepte zuchtend het ijs over de reuzenpinguïnoogballen. Waarom had hij niet beter naar zijn vader geluisterd? Nu stond hij hier een rotklus te klaren, terwijl hij ook warm bij de haard van het atelier had kunnen zitten.
Aan de andere kant: het was nu even bikkelen, maar de buit was binnen. Grijnzend dacht hij aan de kleine schat. Wat een plezier zou hij eraan kunnen beleven – en geven. Het plukje sneeuwspookhaar was een lieve duit waard, maar verkopen zou hij het niet. Nooit. Hij droeg het veilig in een leren zakje onder zijn kleding. De grote vraag was echter, welk meisje hij zou willen verleiden.
‘Hallo…’ Hij liet de schep bijna uit zijn handen vallen toen hij de hoge stem ineens achter zich hoorde.
‘Eh, hoi,’ Hij voelde het bloed naar zijn hoofd stromen. Was het toeval dat er een beeldschoon meisje de grot in was gelopen toen hij net zat te dagdromen? Hij had de verhalen over sneeuwspoken goed in zijn oren geknoopt.
‘Heb je een taakstraf?’
‘Eh, ja…’ Zo stoer als zijn avontuur en bijbehorende straf eerst hadden geklonken, zo stom vond hij het nu overkomen: niet meer dan een kwajongensstreek, die dankzij zijn rijke papa niet eens al te zwaar werd bestraft.
Het meisje kuierde met wiegende heupen door de grot en wierp hem een zwoele blik toe.
‘Heb je ook een sneeuwspook gezien?’
‘Ja,’ antwoordde Bjorn wat ongemakkelijk. Hij kon zijn gedachten maar moeilijk losscheuren van het meisje, het sneeuwspook…
‘Ehhh…’ kon hij er alleen maar aan toevoegen. Dit grietje had waarschijnlijk meer sneeuwspokenbloed dan hij, ja, meer dan driekwart van de bevolking had dat. Hij probeerde te denken aan zijn vader met zijn vermanende wijsvinger.
‘En? Hoe zag dat sneeuwspook eruit?’
‘Een beetje zoals jij,’ Bjorns gezicht werd pimpelpaars zodra de woorden aan zijn lippen waren ontsnapt.
Ze streek een zilveren haarlok opzij en tuitte haar lippen.
‘Maak je me nu uit voor spook?’
‘Nee, nee, natuurlijk niet!’
‘Dus je vindt me lelijk?’
‘Nee, nee…’ Het zweet parelde van Bjorns voorhoofd bij het zien van haar verontwaardigd fonkelende ogen.
‘Kun je bewijzen dat je er echt eentje gezien hebt?’ vroeg ze met suikerzoete stem.
Bjorn voelde de onbedwingbare neiging om de pluk haar tevoorschijn te halen, al zou het levensgevaarlijk zijn om de hele lok met blote handen beet te pakken.
Het meisje bleef hem uitdagend aanstaren. Bjorn voelde dat hij iets moest doen, maar hij wist echt niet wat! Zijn brein leek verlamd. Een ander deel van zijn lichaam bracht hem wel op een idee, maar dat kon echt niet. Ook al keek ze wel heel opwindend uit haar ogen… En al was ze wel echt heel mooi…
‘Nou, komt er nog wat van? Of heb je nog wat meer overtuigingskracht nodig?’ vroeg ze met een zwoele stem.
Ze trok langzaam aan een koordje in haar bloesje. Bjorn zag nu pas dat dat koordje het enige was dat haar kleren bij elkaar hield. Sterker nog, hij was ervan overtuigd dat ze daaronder niets aan had. Hij wist dat hij naar haar borsten staarde – als zijn moeder dit zag – maar hij kon er niets aan doen.
Het meisje ging door met het openen van haar bloesje. Ze onthulde steeds meer van haar prachtige boezem. Bjorns mond werd droog. Het meisje stopte vlak voordat ze haar tepels onthulde.
‘Niks hoor,’ zei ze hooghartig. ‘Alleen een echte man mag mij zien, alleen een man die haar heeft van een sneeuwspook maakt kans om naar mij te kijken. En dan niet alleen mijn borsten, maar helemaal.’
Bjorn hield het niet meer. Zijn penis was nog nooit zo gevuld geweest en de rest van zijn bloed leek in zijn wangen te zitten, die gloeiden alsof hij drie dagen in de zon had gestaan. Zijn vingers grepen het zakje en frutselden met moeite de inhoud eruit. Er zat nog net genoeg verstand in zijn hersenen om het sneeuwspookhaar tussen zijn nagels vast te pakken. Het glansde zilver in het licht van de olielampen.
‘Prachtig,’ zei het meisje met een zucht. Ze liet het koordje los, waardoor haar bloes nu helemaal open viel. Bjorns blik vloog naar haar tepels, maar die waren al niet meer op de plaats waar hij ze verwachtte. Ze griste de haren uit zijn hand en rende er vandoor.
‘Wat- Nee! Stop!’
Bjorn rende achter haar aan, ze was als een zilveren schim die vliegensvlug van hem vandaan vloog. Hij struikelde bijna over het bloesje dat ze had laten vallen.
Buiten ging de zon bijna onder. Het meisje rende naar de winterse bomen en Bjorn rende als een bezetene achter haar aan. Ze lachte hem uit, het geluid klonk als een gesel in zijn oren.
‘Geef… terug…’ hijgde hij, maar ze verdween tussen de bomen.
 Bjorn volgde haar het schemerduister in. Achter die boom, een zilveren flits! En daar knapten takjes! Bjorn begon te grijnzen. Hij liep op haar in. Daar zag hij de onderkant van haar rok verdwijnen achter een struik. En hij kende dit bos, verderop was een diepe greppel. Ze kon niet ontsnappen. Hij zou het haar terugpakken. Eens zien wie hier het laatste lachte!
Ze stond met haar rug naar hem toe op de rand van de hogere grond. Haar naakte bovenlichaam maakte wederom een gevoel los in Bjorns lijf, maar zijn woede was sterker. Het zakje met het sneeuwspookhaar had ze in haar hand. Haar zilveren haar waaide in de wind.
‘Geef terug,’ zei Bjorn.
Het meisje bewoog niet.
Bjorn haalde zijn zakmes uit zijn zak. ‘Geef terug, nu!’ zei hij en hij kwam dreigend dichterbij. Het meisje bewoog nog steeds niet.
Bjorn wilde een uitval doen naar het zakje, maar zijn beweging stokte. Zijn voeten veranderden in ijsklompen toen het besef langzaam binnen dreef. Nee… Alles behalve dat.
Die glimlach op haar gezicht, en ze keek zo nadrukkelijk langs hem heen... Tussen de bomen stonden slanke gestaltes, een dozijn bloedmooie dames en hun haar glinsterde, stroomde met zilver licht. Sneeuwspoken. Het meisje trok haar masker van gelooide mensenhuid af en haar schoonheid verblindde hem. Het was net alsof hij recht in een zilveren zon keek.
‘Ontsnappen is onmogelijk,’ zei het sneeuwspookmeisje, ‘mijn zusjes zouden je meteen in stukken scheuren en je vingers aan de relmuizen voeren. Bovendien, je wilt toch helemaal niet ontsnappen?’
Bjorn knikte woordeloos. Ze had gelijk. Het enige wat hij wenste was een kus, een streling van haar sublieme vingertoppen over zijn koude wang. Meer kon je onmogelijk vragen van zo’n goddelijk mooi wezen.
‘Kom in mijn armen,’ beval het meisje en hij stapte dichterbij, even willoos als een cavia onder de blik van een cobra, maar wel een cavia die dolblij was, hogelijk vereerd een beet waardig te zijn.
Haar kus deed zijn lippen tintelen en het puntje van haar tong tikte de zijne aan. Ze smaakt naar een winterhemel met de tere glans van een groen keverschild, ging het door hem, naar een grasveld vlak na een donderbui. Het was een heel vreemde gedachte voor hem want Bjorn was beslist geen dichter.
‘Ik ben de droom waaruit je met tranen in je ogen in de ochtend ontwaakt,’ fluisterde ze, ‘en die je de rest van je leven probeert te herinneren.’ Ze knoopte zijn broek los, stak het juiste onderdeel diep in haar warme lijf.
 Een eeuwigheid later toen hij beslist geen jongen meer was maar zeker weten een man liet ze hem los, kuste hem op de wang en zei: ‘Was dit nu zo erg, neef?’
‘Neef?’
“Achterneef eerder. Ik proefde het pas toen ik je kuste.’ Ze zuchtte. ‘En familie hoor je niet te vermoorden.’
‘Shit,’ zei een van de andere sneeuwspookmeisjes. ‘Alles voor niks. Nu moeten we een andere lokken om aan bottenstokken voor onze huwelijkstent te komen.’
‘ Nu ja,’ lachte het sneeuwmeisje. ‘Hij zal me in ieder geval nooit meer vergeten.’

Bjorn monsterde aan op het eerste handelsschip en zeilde door tot de oevers smaragdgroen opgloeiden en de papegaaien in de palmen krijsen. Hij huwde een meisje met inktzwart haar en een huid als glanzend gewreven mahoniehout. Een keer vroeg zijn vrouw: en hoe zag je eerste geliefde eruit? Was ze even mooi als ik?’
 Bjorn glimlachte: ‘Ze was zo bleek als een spook en niet half zo mooi als jij.’ En hij meende het nog ook.

Valeria in rood – Incagrad  door Diana -

Georgio keek naar het schilderij. Het was mooi. Het was het mooiste dat hij ooit had gemaakt. De kleuren, de lijnen; alles klopte.
    ‘Dat heb je goed gedaan, Georgio,’ klonk het achter hem. ‘Valeria in rood.’
    Daarmee stond de titel van het werk meteen vast.
Georgio draaide zich om naar Opper Tsjechov en hield zijn vraag binnen. Het antwoord kende hij immers. Zijn wens om Valeria te mogen behouden had hij ook niet geuit toen hij haar in blauw, groen, geel en oranje schilderde. In rood, zijn beste werk tot nu toe, deed het hem pijn haar te laten gaan. Hij rechtte zijn rug en slikte het brok in zijn keel weg. Dit schilderij zou veel gaan opbrengen en het was een eer om te mogen meewerken aan de verrijking van Incagrad.
    Opper Tsjechov tuurde over de rand van zijn bril naar het schilderij. ‘Wat zie ik hier? Heb je gesigneerd?’ Zijn vinger wreef over het linkerbeen van Valeria. De verf was nog nat. Georgio hield zijn adem in, hij voelde zijn wangen kleuren.
    ‘Hier staat de doodstraf op. Dat weet je, toch?’ De blik die de Opper hem toewierp was mild maar vastberaden.
    Georgio sloeg zijn ogen neer.
    ‘Hoopte je dat niemand het zou zien, of wilde je dat het gezien zou worden?’
    ‘Van allebei een beetje,’ gaf Georgio toe.
    ‘Je bent nog niet klaar met de regenboogserie, Georgio. Ik stel voor dat je indigo en violet meteen hier achteraan schildert. Voor je executie is de serie dan in ieder geval afgerond.’

Vastberaden zette Georgio een doek op het schildersezel. Dit zou de mooiste regenboogserie van Incagrad worden. Zowel links als rechts staarde een wit doek de jonge, gedoemde schilder aan. In beide handen hield hij een penseel. De een gedoopt in indigo, van de ander droop een druppel violet. Hij sloot zijn ogen. Dacht aan zijn muze, Valeria de schone.
Valeria, oh schone maagd, laat mij een laatste maal uw schoonheid vangen.
Met gesloten ogen plaatste hij de eerste penseelstreken op het maagdelijke doek. De spieren in zijn armen brandden, maar Georgio wilde van geen stoppen weten. De maan verscheen en de avondklok was ingegaan. Maar George keerde niet naar huis. Georgio zou nimmer meer huiswaarts keren.
Opper Tsjechov zag zijn meest getalenteerde leerling de laatste hand leggen aan het meesterwerk. Toen de Opper zich een moment omdraaide, zette Giorgio voor de allerlaatste maal zijn handtekening. Door een kleine snede in zijn vinger, welde een druppel bloed op. Bloed vermengd met pigmenten zorgden precies voor de juiste teint. Georgio was tevreden.
‘Roem mijn naam tussen uw benen, schone Valeria.’

Opper Tsjechov gaf de jongen over aan twee bewakers van de Orde.
‘Vanavond slaap je in de Bunker, morgen is je executie. Bereid je voor.’
‘Wacht!’ Georgio greep de arm van de Opper vast.
‘Wat heb je nog te zeggen, jongeman? Je hebt de wet overtreden. Er is niks wat ik kan doen.’ De Opper keek de jonge schilder diep in zijn ogen. ‘Of wil doen.’ Zijn woorden waren zacht, indringend. Georgio liet de arm van de oude man los. ‘Valeria,’ hij fluisterde haast, ‘ik zou ze graag nog eenmaal zien.’
‘Alle zeven?’  Opper Tjechov fronste, dacht even na. ‘Dat is goed, Georgio. Jij hebt ze immers geschilderd.’

Het licht van de zonsopgang kleurde de muren van de binnenplaats bloedrood. Zeven schilderijen stonden op ezels in een halve cirkel om het schavot. De bewakers hadden een ijzeren grip om Georgio’s bovenarmen. Georgio probeerde te slikken, maar zijn keel was kurkdroog. Nadat hij het schavot was opgestruikeld straalde de volle pracht van zijn schilderingen hem toe in de zeven kleuren van de regenboog. Het touw schuurde zijn keel.
    Opper Tjechov betrad met een somber gezicht de binnenplaats. Na een laatste blik op zijn leerling gaf hij de beul een teken.
    Een felle ruk aan Georgio’s nek.
    Vergetelheid.

De oevers van het Meer van Lamora waren bezaaid met dadelpalmen. Georgio dwaalde rond met een bezwaard gemoed. Hij was in het paradijs, maar hoe kon hij gelukkig zijn zonder zijn muze? Een gestalte trad hem tegemoet vanuit de schaduwen. Georgio’s ziel begon te gloeien van onbegrensd genot.
    ‘Valeria…’

Waar de sneeuwbezweerders hun warmte vandaan halen - Utgard – Tais – Alex – Jannie

Het was de allervroegste ochtend. Het noorderlicht ebte weg uit de sterbesprenkelde nacht en de ogen van de keizerspinguïns op de lantaarnpalen doofden. Rutmar de sneeuwbezweerder kwam moeizaam overeind van zijn altaar en blies op zijn verkleumde vingers. Heel de nacht had mij met een ijspegel op een trommel  van gelooide maagdenhuid geroffeld om de ijsstormen van de stad weg te buigen en nu zat zijn dienst erop. Van hoog boven hem, uit de versteende schedel, dreven de iele stemmen van de zangertjes terwijl zij notenladders oefenden.
'Rutmar,' borrelde een stemmetje. Hij keek omlaag. Een inktvisje glibberde door de sneeuw. Hij zag grijs van de kou en om zijn ogen groeiend kringen van rijp. 'Heer Rutmar, een dame wenst u te spreken.'
Inktvissen waren absoluut niet inheems in Utgard. De Winterrivier stroomde hier ijskoud, vol schotsen en inktvissen gaven de voorkeur aan tropisch blauw water en purperen zeewier waartussen kleurige gestreepte visjes darden.
'Je komt van een handelsschip daqt gisteren aanmeerde? vroeg Rutmer. 'Uit Servalle?'
'Mijn vrouwe zag je roffelen,' zei het inktvisje. 'Zo ferm en mannelijk! Vertel hem dat de nachten hier koud zijn, beval ze mij, en de dagen trouwens ook. Vraag hem of hij mij wil verwarmen.'
'Je meesteres is een stuurmansdochter?' vroeg Rutmer. 'Dat soort lui doet soms moeilijk over de kuisheid van hun dochters.'
De inktvis klakte instemmend met zijn snavel. 'Daar dacht mijn meesteres ook aan. Haar vader de stuurman is aan wal om antieke kaarten te inspecteren. Hij hoorden dat er net een een expeditie was terug gekomen uit de fossiele havensteden aan de rand van het ijs. Met kaarten en globes die de droomwereld lieten zien, van voor het ijs.'
Rutmer was achttien jaar oud en eigenlijk pas een leerlingsjamaan. In de klas met stormtemmers hadden vijfendertig jongens gezeten en drie vrouwen. Twee waren lelijk als de nacht geweest en de derde had in de vierde maand afgehaakt omdat een edelman haar hand vroeg.
'Ik ga graag met je mee,' zei Rutmer. Zijn stem trilde een beetje. De enige vrouw die hij ooit gejust had was zijn moeder en met frisse tegenzin, oudtante Hildegard.

Het handelsschip bleek een kleine kogge te zijn, amper groter dan een pinguinhaai in paaitijd, slechts driemaal groter dan een ijstrol waar Rutmer alleen van horen zeggen een beeld van kon schetsen. Het gereefde zeil klapperde als een stel sneeuwspoken in de wind, gillend, krijsend. Rutmer huiverde en bleef staan voor de loopplank naar het schip. Hij voelde een groeiend gevoel van onbehagen dat zich aan zijn gedachten vastzoog als een bloedzuiger aan een ontbloot dijbeen.
'Kom snel, zodat mijn vrouwe niet langer hoeft te wachten,' murmelde het inktvisje.
'Ik weet niet of het wel zo'n goed idee is,' begon Rutmer. 'Ik denk dat je vrouwe vast een wat ervarener man zoekt dan ik. Ik heb slechts twee vrouwen gekust en dat was niet eens uit ware lust.'
Het leek alsof het achtarmige wezen grinnikte, maar misschien was dat slechts het ratelen van de gedroogde schedels van de jamalas die aan de reling van het schip hingen.
'Echt, ik denk echt dat het beter is, als...'
Terwijl hij zich schoorvoetend omdraaide, klaar om de kade af te lopen, sprak een verleidelijke stem hem toe. De woorden zweefden als de vrolijkste, rinkelende belletjes zijn kant op, maakten hem vrolijk, verdreven de angst die hij op had voelen komen. 'Lieverd, je bent er...'
Natuurlijk wist Rutmer dat hij weg moest rennen, vliegen, springen... maar de stem van de dame beloofde zoveel meer dan een nacht vol passie. Dit was een stem gesmeed van hemelse goedheid, pinguinhaaienbloed, adamantium en ieder ander kostbaar goedje waar Rutmer wel eens van had horen vertellen. 'Daar ben je, mijn lieve man, mijn rots in de branding, mijn hartendief.'
Hij keerde zich op zijn schreden om en zag een vrouw omringd door een blauw, hemels schijnsel. Hij zag haar weelderige, vrouwelijke vormen, verlekkerde zich aan haar blote borsten, maar wist, ergens vaag in zijn achterhoofd, dat dit alles niet waar was. Dit was een illusie. Dit was niet echt. Dit was de verlokking van een sneeuwspook, een vrouwe die, in ruil voor één nacht passie, je leven nam en je voorgoed de vergetelheid in stuurde. Dit was...
Willoos stapte hij de loopplank op, glimlachte naar de mooie vrouw en sprong op het dek van het schip.
'Je bent van mij,' lispelde ze. 'Je bent van mij.'
Rutmer knikte idolaat, sloot zijn ogen en veinsde verliefdheid, terwijl hij de amulet van magiër Obhurin, verstopt in zijn broekzak, stevig omklemde.
Ik weet dat je het kan, Rutmer. Ik weet dat je het kan. De woorden van zijn meester galmden nog steeds na in zijn hoofd. Ik weet dat je het kan. Jij gaat voor mij een sneeuwspook vangen.
Ze vouwde haar vingers in zijn nek, ze tintelden als kleine ijspegels. Ze gaf hem kusjes, die op zijn lippen tintelden als hagel. Ze drukte haar bevroren lijf tegen het zijne en verschroeide zijn tegenwerpingen, wakkerde zijn lust aan.
Alleen jij kunt dit, Rutmer. Alleen jij.
Maar toen hij haar stekende tong aan de zijne voelde kleven, vreesde hij toch even dat zijn meester te veel vertrouwen in hem had geschonken.
Haar handen plakten over zijn naakte borst. Zijn tuniek had maar weinig weerstand geboden, net als zijn brandende verlangens. De ijskoude kus was al gauw overgegaan in een hartstochtelijke streling in zijn mond. Angsten waren als groene grassprietjes in een sneeuwstorm verdwenen. Hij wilde haar begeren voordat... voordat... wat ook al weer?
Toen de handen van zijn minnares naar zijn broek zakte, duizelde hij van genot. Maar een kreet van ongenoegen deed hem ontwaken uit zijn extase. Met een gezicht die zeker een scherf adamantium waard was, keek het sneeuwspook onthutst naar zijn kruis. Jij gaat voor mij een sneeuwspook vangen, Rutmer. En deze ijsgordel zal je mannelijkheid tegen haar beschermen! Deze woorden van de magier Obhurin galmden nu helder door zijn hoofd. Razendsnel graaide hij naar zijn amulet en hing die om de bevallige hals van dame. Gelukt! Vanaf nu zou ze haar dagen slijten als volgzame genotsvrouwe van het sneeuwbezweerdersgilde.

 




   

Spelen met vuur en water door Marieke Frankema

Tijd door Marieke Frankema

Hij zou haar treffen in de boog van Barkon, maar dat hij er werkelijk zou staan had ze eigenlijk niet verwacht. Bijna geschokt keek ze weg. Links van haar lag de schedel van het beest, hol-ogig en leeg als de rest van zijn wezen. Niets meer was er over van het trotse dier dat hen zo lang had ondersteund in hun zoektocht naar Ulkarath. Het Eeuwige Huis was nu dichtbij. Dat Jorath was verschenen bracht dromen tot leven die ze lang geleden al had weggestopt en die wellicht beter weggestopt konden blijven. Maar hij was er. Oude gevoelens kwamen als een waterval terug.
‘Je bent er,’ zei ze.
‘Ja,’ zei hij eenvoudig. Zijn ogen hadden nog steeds die amberkleurige tint. De door de lucht flitsende energiedraken deden zijn ogen twinkelen. Als vanzelf gleden ze in elkaars armen en een moment lang was tien jaar tijd gereduceerd tot minder dan een hartslag. Zo vertrouwd, en toch zo pijnlijk.
‘Je ziet er goed uit,’ zei hij.
‘Jij ook,’ zei ze. ‘Alsof je nooit...’
‘Ik ben ook eigenlijk niet...’ zei hij.
De wolken in de lucht roerden zich. De Winterrivier trok zich traag terug, het skelet van Barkon lag nu droog. In de verte verdampte water tot wolken. De lucht bewoog zich als een draaikolk en nog geen tien voetstappen bij hen vandaan schenen lichten door het wateroppervlak.
‘Is het je echt gelukt?’ Ze keek hem onderzoekend aan, maar hij keek naar het water. Een punt stak eruit en rees statig omhoog. Gouden lichten, verzacht door het wolkendek, doorkliefden het duister, in schitterende harmonie met de energiedraken. Een dak werd zichtbaar, volmaakt rond en glanzend als het parelmoer van de schelpen die ze als kind had verzameld. Het vakmanschap was ongeëvenaard. Zelfs van hier kon ze zien dat elke steen naadloos aansloot op volgende. Tranen sprongen in haar ogen en ze wilde naar het gebouw toe stappen, klaar om een toekomst van lang geleden te omarmen. Toch zette ze niet door. Op het moment dat ze haar beweging stopte, voelde ze ook een muur tussen haar en het huis.
‘Het spijt me, die barrière heb ik nog niet kunnen opheffen.’ Hij pakte snel haar hand. ‘Maar ik beloof je, over tien jaar...’
‘Over tien jaar...’ Ze keek naar Ulkarath. De zoektocht naar het gebouw had haar leven zo lang in zijn macht gehad. De droom van een prachtig, eeuwig leven, in het Magische Huis, met hem. Het had zo veel gekost. Zo veel. Het nu zien van bouwwerk maakte geen eind aan het leed, bracht niet alles wat ze miste terug.
‘Ik weet het niet, Jorath,’ zei ze zacht. ‘Alles is anders nu.’
‘Maar je had me beloofd...’
‘Ik ben zwanger, Jorath.’ Ze legde haar hand op haar buik. Alleen als je goed keek, kon je zien dat het meer was dan alleen het gevolg van een overvloedig leven. ‘Ik wist niet of ik je ooit terug zou zien. Ik vreesde van niet. Het leven gaat door, snap je?’
Het was bijna alsof hij hierop gerekend had. Hij was niet uit het veld geslagen. ‘Over tien jaar is het klaar. Dan kunnen we ons leven samen beginnen.’
‘Ik heb geen tien jaar. Kijk naar me, Jorath. De tijd heeft vat op mij. Ik heb geen keuze.’
‘Maar je houdt toch van me? We zouden van elkaar blijven houden. Dat hebben we elkaar beloofd, tien jaar geleden, op het watergraf van Barkon. Dat was de basis van onze magie.’
‘Ik weet het. Maar ik heb meer mensen om rekening mee te houden. Ik... Ik heb ook een dochter, Leona. Ze is bijna tien.’
Ze zag de glans in zijn ogen veranderen. Het was of Leona naar haar keek.
Hij slikte. ‘We hebben te veel geëist.’
‘Van onszelf vooral,’ beaamde ze. ‘Als ik alles toen had geweten...’
‘Ben je hier weer, over tien jaar? Met je... Met ons kind?’
‘Ik kan het niet beloven. Maar ik zal het proberen.’ Ze gaf hem een laatste kus. ‘Ik beloof je dat ik altijd van je hou.’

Zijn beeltenis vervaagde, evenals het gebouw. De energiedraken joegen nog door de lucht, maar zij zag ze niet. Vervlogen jeugddromen verdwenen in de nacht en lieten zwarte gaten achter. Leona wachtte, het leven wachtte. Het kind in haar schoot roerde zich. Met een zucht liep ze naar huis, terwijl het water het laatste bewijs van haar vorige leven uit het zicht onttrok.

MUHAD ADIR:

De kikkererwt door Simone Randewijk-Ooms

Er is geen Madhi dan de Madhi! Mij kwam ter ore dat in een verre stad Servalle een hertenogige maagd met gitzwart haar de slaap niet kon vatten omdat er een erwt onder haar matras lag. Ze riep haar dienstmeid om hulp, maar die kwam niet opdagen. Ze riep haar ouders om hulp, maar die kwamen ook niet. Toen zag ze in het maanlicht een kikker op haar vensterbank zitten.
‘Ik ben de kikker van de erwt,’ sprak de kikker plechtig.
‘Oh…’ antwoordde de hertenogige maagd met gitzwart haar. ‘Dus?’
‘Dus? U weet niet wie ik bèn?! En u stelt uzelf niet eens voor? Wat zijn dat voor manieren?’ De kikker zwol op en kleurde rood.
‘Hoor eens, ik wil gewoon slapen, anders gaat dat ten koste van mijn schoonheid en dan wil geen man me huwen,’ zei de maagd en schudde haar gitzwarte haren naar achteren. ‘Kun je me helpen of niet, waterwezen?’
‘Hoe durf je, onnozel wicht!’ De kikker brulde bergtrolachtig.
De deur van de kamer van de hertenogige maagd vloog open.
‘Wat is hier aan de hand? Kan een man niet rustig bidden naar de lege tombe van de enige Madhi?’
‘Dit vieze beest hier loopt me te pesten, vader. En ik kan niet slapen vanwege die erwt onder mijn matras.’
De vader greep de kikker en kneep hem fijn tussen zijn sterke vingers. Hij trok het matras opzij en wilde de erwt wegslaan, maar die bleef aan zijn hand plakken.
‘Bij de heilige middelvinger!’ schreeuwde de vader. ‘Hoe komt deze pokdalige magie in het bed van mijn dochter terecht?’
‘Het was er ineens, net als die afschuwelijke kikker!’ jammerde de maagd en ze rolde met haar hertenogen.
‘Ja, dat zal wel!’ De vader sloeg zijn dochter in het gezicht, waarbij de erwt oversprong op haar wang en zich daar vasthechtte.
Ze gilde en zette haar nagels in haar gezicht, maar niets hielp.
‘Wie wil mij nog huwen?’ jammerde ze en probeerde een lok glanzend zwart haar voor de groene bult te laten vallen.
‘Ja, wie?’ schreeuwde de vader, ‘je moeder heeft je te veel verwend en vrij gelaten. Jij gaat morgen naar de wasvrouwen, en je gaat gewoon werken. Dat is tenminste iets, als we geen bruidsschat meer kunnen krijgen.’
De volgende morgen schudde de hertenogige maagd de hand van haar nieuwe meesteres.
‘Hallo,’ stamelde ze met neergeslagen hertenogen, ‘mijn naam is Ayla.’
De kikkererwt rolde van haar wang. Ze had haar lesje geleerd.
Vrouwen van Muhad Adir, vergeet nimmer uw plek. En er is geen Madhi dan de Madhi!

BERGTROLLEN:

Ga eerst maar eens in bad  door Tais Teng

Op een dag liep de trol Murdagh met drie dode pelsjagers onder zijn arm over een ijsbrug toen hij de mooiste en zoetste stem van de hele Winterrivier uit een dal hoorde opwellen. Het was een stem als klaterende beekjes en het tinkelend afbreken van ijspegels in de lente. 
Hij tuurde omlaag. Middenin de vallei verrees een paleis van bevroren regenbogen en op het bovenste balkon stond een prinses met haren als rijp en topazen ogen. Hun blikken ontmoetten elkaar en de prinses stak meteen haar welgevormde neusje in de lucht.
'Het stinkt hier naar ongewassen pelzen en geronnen bloed. Bovendien hobbelt daar boven iets rond dat nog het meest op een misvormd rotsblok vol warrig rendiermos lijkt.'
'Ik, eh,' zei de trol en hij stak de pelsjagers schielijk achter zijn rug. 'Ik ben drie jaar geleden nog in het bad geweest.'
Hij krabde zich achter zijn oor. 'Maar ik wel er best weer in.'
De prinses grijnsde gemeen maar zelf met zo'n grijns was ze nog steeds mooier dan elke trollenvrouw. 'Ik wil je best ontvangen als je eerst echt schoon bent. Baad in een bron met kokend zwavelwater en smeer je stevig met verse lava in.
'En dan wil me kussen?'
'Daar hebben we het later nog wel over. Eerst schoon.'
De trol liep naar zijn grot terug.
'Ik heb de mooiste vrouw van Winterrivier gesproken,' zei hij tegen zijn grootmoeder.
'Nou, het werd tijd. Ik zit nu al driehonderd jaar op kleine welpjes te wachten.' Ze wreef over haar lange neus die als een kromme wortel uit een kop als een gedeukte meloen ontsproot. 'Heeft ze mooie gele slagtanden die helemaal tot haar knokige knieën reiken?'
'Uh,' zei de trol, 'dat niet meteen.
'Maar dan in ieder geval wel haar als smerig stro met luizen zo groot als okkernoten?
'Ja,' zei de trol. 'Ze heeft haar.'Hij begreep dat hij bij zijn grootmoeder niet moest aankomen met een stem als een tinkelend brekende ijspegel in de lente of ogen als topazen.
 
De trol dook in een hete bron en kwam er stomend en half gekookt uit. De lava waarmee hij zich afwreef, verschroeide zijn vacht en blakerde zijn slagtanden tot bruine stompjes.
Hij daalde af naar het paleis en keek op naar de prinses.
'Ik ben helemaal schoon,' zei hij.
'Heerlijk,' zei de prinses en weer grijnsde ze al haar parelmoeren tandjes bloot. 'Ik ben toch zó dol op de geur van verschroeid trollenhaar. Wat heb je overigens voor cadeautje meegenomen?'
'Cadeautje?' zei de trol. 'Bedoel je een kuip vol ijsbeeringewanden of een mooi snoer van pinguinhaaitanden?
'Van zulke zaken heb ik er al kastenvol.  Ik dacht eerder aan het afgehakte hoofd van de Blauwe Magus.'
'En dan mag ik je kussen?'
'Laten we niet te hard van stapel lopen. Als je het hoofd brengt, zal ik mijn zakdoekje van het balkon omlaag laten dwarrelen.'
 'Dat is goed,' zei de trol. Hij zag het zakdoekje al voor zich, van het mooiste kant natuurlijk en geurend naar de blauwe gentianen die aan de voet van een smeltende gletsjer groeien. 'Ik breng je zijn hoofd.'
De trol nam zijn strijdbijl van glanzend obsidiaan op, sloeg zijn harige mantel van pelsjagersbaarden om en vertrok.

Zodra de trol achter een ijspiek verdwenen was, betrad haar vader de ijskoning het balkon.
'Je moet wel oppassen dat trollen geen zeldzame diersoort gaan worden. Dit is negentigste trol al die je op de magus afstuurt.'
'Eentje moet het toch lukken? En een meisje houdt er niet van afgewezen te worden. Een breekbaar en overgeciviliseerd poppetje,' Ze snoof. 'Ik zal de Magus eens laten zien wie er hier breekbaar is!'
 
Op een dag liep de vijfde broer van de trol Murdagh met drie dode pelsjagers onder zijn arm over een ijsbrug toen hij de mooiste en zoetste stem van de hele Winterrivier uit een dal hoorde opwellen.

ISLAND:

Hoe Panome van zijn hoofdpijn afkwam  door Anaïd Haen

Ya iha ooh! Hoog en onbereikbaar is de hemel en alleen draken zijn vrij! De sjamaan Panome zette zijn tent op in de stad Rijkaanvis en al snel sloeg een klant op de geestengong.
Panome, die weer werd gekweld door hoofdpijnen waar de erupties van de Erveber bij verbleekten, opende de flap van zijn tent en bekeek de klant.
Het was een kind. Hooguit zeven jaren oud. ‘Dag vader,’ zei het.
Het was de sjamaan onduidelijk of het een jongen of een meisje betrof, maar gezien de armlastigheid van de kleding besloot hij dat het kind zijn tarief niet kon opbrengen. Hij sloot de flap weer, wenste dat het met zijn pijn verdween en ging liggen.
De gong galmde. Het geluid drong binnen in het hoofd van Panome en draaide er misselijkmakende rondjes. Met zijn handen tegen zijn slapen verhief de sjamaan zich van zijn rustbed en strompelde naar de flap.
Alweer hetzelfde kind. Het hield de trommelstok op een dermate grote afstand van de gong dat er zeker en vast een nog hardere knal op zou volgen indien Panome de tent weer zou ingaan.
Aldus gechanteerd had de sjamaan geen keuze. ‘Wie slaat mijn gong?’ vroeg hij, op iets minder gedragen toon dan wenselijk was.
‘Ik, uw dochter,’ zei het kind. ‘Ik wens mij de warmte van uw tent, de steun van uw armen en geldbuidel en uw deelbare kennis.’
‘Wat heb je daarvoor over, mijn kind?’ corrigeerde Panome haar foutieve zinsnede.
‘Ah! Dus mijn moeder had gelijk!’ Het kind hing de trommelstok aan de haak van de gong en deed haar armen wijd. ‘Papa!’
Panome, wiens leeftijd zo ongeveer het twaalfvoudige van het kind was, zag en voelde zich opeens omhelsd. Hij rook het ook; het kind stonk.
‘Laten we naar binnen gaan, vader,’ zei het meisje. Ze liet hem los en legde haar handje op zijn voorhoofd. ‘U heeft pijn.’
Meteen vloeide een deel van zijn hoofdpijn weg. Blijkbaar ging hij over in haar arm, want ze vertrok haar gezicht, haalde haar hand los en schudde hem heel hard van zich af. De gong zong ervan.
‘Wie ben jij?’ stamelde Panome. ‘Ik wens mij geen dochter.’
‘Ik ben de dochter van wijsvrouw Lestella en sjamaan Panome,’ zei het kind. Ze wees naar de tent. ‘Gaan we naar binnen?’
‘Wijsvrouw Lestella? Maar die is al jaren dood. Ze was nog ouder dan ik!’ De pijn kwam weer langs de gong, zette hem in beweging en sloeg toe in de rug van de sjamaan.
Panome sloeg achterover en greep zijn rug met beide handen vast.
‘Boemerangpijn?’
De sjamaan knikte.
Het meisje legde haar hand op en schudde de pijn weg.
‘Ik blijf wel bij u,’ zei ze op vertrouwelijke toon. ‘Vader.’

LAND VAN DE BLAUWE MAGUS:

Van Lorella en Janus door Marieke Frankema

Aan de rand van het Eindeloze Woud woonde een eenvoudige houthakker met zijn vrouw de drie zonen. Maar daar gaat dit verhaal niet over.
In de krochten van het land onder het ijs leefde een enorme Bergtrol, die de gebieden al vele jaren teisterde door in de nacht de jonge maagden te schaken die leefden in de dorpen op de vlakte daar vlak bij. Men zei dat hij groot was als drie huizen, breed als de twee grootste dennen en snel als de energiedraken die door de hemel flitsen bij een nachtelijk onweer. Geen slot hield hem tegen, geen greppel was te diep en geen palissade te hoog.
In een van die dorpen leefde Janus, die zijn hart had verpand aan Lorella. Lorella deelde zijn gevoelens echter niet, zij vond hem zogezegd een etterbuil en ontliep hem waar ze kon. Als ze hem niet kon ontlopen, lachte ze met haar vriendinnen schamper om alles wat hij deed of zei en rolde met haar ogen zodra hij een poging tot toenadering deed.
Soms ging hij ‘s nachts naar haar huis en zat dan in de den voor haar raam, toe te kijken hoe ze haar haren borstelde, haar jurk verruilde voor een nachtjapon en tussen de zachte lakens gleed. Of eigenlijk, hij stelde het zich voor, want de gordijnen voor haar raam waren dik, zwaar en ondoorzichtig. Alleen het zachte geluid van haar gezang drong tot hem door, iedere avond een lied om te vragen om een goede nachtrust en geen bezoek van de Trol.
Juist op zo’n nacht kwam het ondier, terwijl ze haar gezangen nog door de koude nacht liet klinken. Hij brak het raam open, boog diep voordat hij het meisje schaakte en nog voordat Janus ook maar moord of brand kon roepen, pakte hij Lorella op en voerde haar mee de duisternis in.
Haar ouders riepen ach en wee en luisterden niet naar Janus’ woorden over waar de trol heen was gerend of hoe ze hem wellicht konden achterhalen. Ze huilden en rouwden, maar niemand deed een poging om haar teug te halen. Immers, zij was toch al verloren nu de Trol haar had gepakt.
Janus’ hart wilde hier echter niets van weten. Hij zocht zich een muskusos die niet al te veel vet onder de haren had en ging op weg.
De sneeuw had de diepe sporen van de Trol nog niet helemaal weg kunnen sneeuwen en al had de os er weinig zin in, Janus dreef het dier over de vlakte, tot de steile witte wanden oprezen en de wind snerpend koud was en door kleding sneed als een mes uit Muhad Adir. In een van de zwarte gaten in de bergwand moest de Trol leven. De muskusos zakte in elkaar en Janus legde het laatste stuk lopend af, zijn hart bonzend uit vrees zijn geliefde Lorella terug te vinden in kleine stukjes bot.
Uit de middelste grot klonk het lieflijk geluid van een luit, zuiver en pril als een winterochtend. Noest trok Janus het duister in, zichzelf vervloekend voor het niet meebrengen van een goede toorts. Echter, het was niet duister in de grot. Door vensters van sneeuw viel het zonlicht naar binnen en een waar kunstwerk aan gevlochten wortels omlijstte het geheel. Even later zag hij echter dat het vlechtwerk veeleer een kooi was, waar zijn Lorella in vast werd gehouden, terwijl de Trol lieflijke liederen kweelde met behulp van zijn luit. Het leek waarlijk een balkon waar zij op zat, gedwongen de serenade te ondergaan als een geit klaar voor de slacht. Lorella keek dan ook verveeld van de Trol weg. Haar ogen werden groot toen zij Janus ontdekte. Ze keek nu langer naar hem dan ze ooit had gedaan. Op slag hield de Trol op met spelen.
‘Vrouwe, u bent afgeleid.’
‘Oh, mijn oprechte excuses, waarde Trol,’ sprak Lorella. ‘Ik zat zo in uw spel dat ik afdwaalde naar verre landen, waar Trollenkinderen spelen met de beenderen van tropische vogels en waar de Trollenvrouwen voor hun man zorgen met alle liefde die ik voor u koester.’
De Trol leek waarlijk in tranen uit te barsten. Janus greep een loei van een boomstam om de Trol neer te slaan en bezweek bijna onder het gewicht. Dat plan legde hij met spijt ter zijde en hij zocht naar een andere mogelijkheid om te Trol te verslaan, zelfs al was deze minstens zeven keer zo groot als hij. De Trol merkte hem niet op.
‘Och, vrouwe,’ zei deze bibberend. ‘Die woorden te horen uit een mond als de uwe, dat doet mij waarlijk deugd. U weet van het gemis aan Trollenvrouwen in onze gelederen, zij zijn al jaren niet meer gezien, en nu verwoordt u mijn leed zo fijngevoelig en zo medelevend. Het wordt me bijna te zwaar aan het hart.’
De Trol snoot zijn neus zo groot als een karrewiel en sloot daarbij zijn ogen. Op dat moment greep Janus een speer die bij een verdwaald skelet lag en stootte het wapen diep in het hart van de trol, die schuimbekkend het leven liet terwijl Lorella juichend haar eens zo gehate dorpsgenoot aanmoedigde. Janus bevrijdde Lorella uit haar balkonnen kooi. Hij vertelde haar van hoe hij altijd in de den zat als zij te bedde ging, van het verdriet dat haar familie ondergaan had dankzij haar verlies, maar ook van hun onwil om haar te komen redden. Zij vertelde hem van het vreselijk valse zingen van de Trol, van hoe ze altijd haar gevoelens voor hem had verdrongen omdat haar beste vriendin hem zo lelijk vond en hoe ze hem altijd had liefgehad in haar dromen, hoe ze haar nachtelijke gezangen had gezongen speciaal voor hem. De kus die ze hem gaf, kwam tot leven en zegende de grot met een bloemenpracht van ongekende kleur en geur. Janus en Lorella bouwden een bed van de huid van de trol, waarin zij vele nachten warm en gelukkig samen lagen. Zij besloten nooit terug te keren naar het dorp waar niemand werkelijk om hen gaf en leefden luxe met een schare kinderen die de moed van hun vader en de schoonheid van hun moeder bezaten. De zon scheen er elke dag.
In het dorp echter was de hemel voor altijd grauw, omdat Lorella en Janus gemist werden als twee lichtende sterren aan de hemel. Vertel dus altijd dat u van uw geliefden houdt, voordat zij u voor altijd verlaten zonder werkelijk gestorven te zijn. Zeg het echter zacht, fluisterend zelfs, voordat de Blauwe Magus weet waar uw hart ligt en het eruit rukt als een Grote Trol een maagd uit een dorp.